หลายวันก่อนตั้งใจจะไปรับรูปที่ล้างไว้ที่สยาม
ลงรถไฟที่ป้ายจอดรถพญาไทเช่นเคย
ผู้คนบนรถไฟแน่นเหมือนกับทุกวัน
นับตั้งแต่นโยบายนั่งรถไฟฟรีหกเดือนเริ่มมา
ผมเดินผ่านร้านค้าเล็กๆ ตรงหัวมุมถนน
แวะทักแมวหน้าเปื้อนที่มีปลอกคอ
ก่อนจะคิดว่าสถานีสยามนั้นต้องใช้เงินจำนวนเท่าไหร่
ขณะเดินขึ้นบันไดสถานี
สองสถานีคงราวๆ 20 บาท
ธรรมดาผมจะตรงเข้าไปยังหน้าพนักงานเพื่อแลกเงินเหรียญ
แต่วันนั้นจำได้ว่าในกระเป๋าพอจะมีเหรียญห้าอยู่หลายเหรียญ
ระหว่างมะงุมมะงาหราอยู่หน้าเครื่องขายบัตร
ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
"ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าจะไปลงสถานีไหน?"
"ส..สยามครับ" ผมตอบกลับไปอย่างงงงง
หญิงสาวคนนั้นยิ้มแล้วพูดต่อว่า
"พอดีบัตรนี้เป็นแบบรายวัน แล้วเหลืออีก 95 บาทค่ะ"
ผมคิดว่าผมยังคงทำหน้าไม่เข้าใจ
"พอดี ไม่ได้ใช้แล้วล่ะค่ะ"
พร้อมกับยื่นบัตรโดยสารมาให้
ผมโค้งรับแล้วขอบคุณ (อย่างงงงงอยู่)
ระหว่างเดินผ่านเครื่องตรวจบัตร
ผมหันกลับไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง
ต่างคนต่างยิ้มให้กันแล้ว ผมโค้งขอบคุณเธออีกครั้ง
ระหว่างอยู่บนรถไฟฟ้าสองสถานีนั้น
ผมคิดว่าจะทำเช่นเดียวกับเธอ
ตั้งใจว่าเมื่อลงรถไฟฟ้า
แล้วจะส่งต่อให้กับคนแรกที่เดินมาซื้อบัตรที่เครื่อง
ผมยืนรอหน้าเครื่อง
เมื่อหญิงสาวคู่เพื่อนกันที่เดินมาถึง
ขณะที่คนหนึ่งกำลังหยอดเหรียญ
ผมตรงเข้าไปบอกกับอีกคนหนึ่งว่า
"ขอโทษครับ ไม่ทราบไปลงที่สถานีไหนครับ
พอดีในบัตรนี้เหลือเงินอยู่ 90 บาท ผมไม่ได้ใช้แล้วครับ"
"เหลือเท่าไหร่นะค่ะ"
"90 บาทน่ะครับ"
"ไปไม่ถึงอ่ะ" หญิงสาวทั้งสองคนหันหน้ามาพูดพร้อมกัน
"ไม่เป็นไรครับ แล้วส่งต่อให้คนอื่นก็ได้ครับ
เพราะผมก็ได้มาด้วยวิธีนี้เหมือนกัน"
ผมยิ้มให้ขณะที่ยื่นบัตรใบเดิมนั้นให้เธอทั้งสอง
แล้วเดินจากมาด้วยใจที่อิ่มพิกล...
เรื่องราวหลังจากนั้นอีกยาวและหลากหลาย
แต่มันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว
(^^
