แล้วจะเป็นอีกเรื่องที่ผ่านไป

ไม่มีหรอกคำปลอบขวัญในวันนี้
เมื่อเปี่ยมในดวงฤดีมีแต่โศก
ได้แต่ต้องซึม – ซับ - ซาธรรมดาโลก
ไหวเอนโยก โศกจนเหงาเศร้าจนพอ

มีแต่เธอเพียงเท่านั้นจะรู้ได้
ทุกข์มากมายร้ายเพียงไหนที่เธอท้อ
มีแต่เธอต้องเคี่ยวกรำภายในต่อ
กว่าเศร้าพอกว่าเลิกท้อตามแต่ใจ

หายใจเข้าเอาไว้ให้หนักหน่วง
ในทุกช่วงห้วงเวลาน้ำตาไหล
แล้วสักวันแผลอาจร้างจางหายไป
เป็นเศษผงตะกอนในหัวใจเธอ

๒๒ พ.ย. ‘ ๔๖


เราก้าวเดินได้...
จากก้าวแรกเท่านั้นเอง