มือที่ยกขึ้นอย่างอายอาย

หลายครั้งระหว่างนั่งรถไฟสายตะวันออก
ผมชอบคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบ้านแต่ละหลัง
ผู้คนที่ผ่านมาเข้ามาในจักษุประสาท
แล้วจินตนาการไปเรื่อยว่า เขาเหล่านั้นมีชีวิตกันอย่างไร?

บางทีก็นึกถึงเด็กเล็กๆ ที่ชอบโบกมือให้ขบวนรถเสียงดังบนรางเหล็ก
มือน้อยๆ ยกขึ้นเหนือหัว พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากอย่างอายอาย
เสียงหัวเราะที่ผมไม่ได้ยินปรากฏผ่านภาพเหล่านั้น
เด็กๆ เขินและอาย พลางหันไปหัวเราะกับเพื่อนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

บางทีในวันเหล่านั้น
ผมเห็นเด็กหญิงสองสามคนลงไปจากรถไฟ
แล้วเดินเรียงหนึ่ง ทำท่าเลียนแบบกัน ก่อนจะหันมาโบกมือให้รถไฟ

นานครั้งผมก็นึกถึงสิ่งที่เข้าใจว่าอ่านพบในหนังสือ
(เพราะจำไม่ได้จริงๆ) บางเล่มที่กล่าวถึง
เด็กตัวน้อยที่วิ่งตามพลางโบกมือให้รถไฟ
แล้วในบางวันที่มีเงาของใครบางคนโบกกลับมา
มันเป็นวันที่เด็กคนนั้นรู้สึกว่าตนเองโชคดี (^^

บนรถไฟขบวนที่ผมนั่งเป็นประจำ
ผมไม่รู้ว่ามีใครโบกมือตอบรับมือน้อยๆ เหล่านั้นบ้างหรือเปล่า
แต่ในบางที ผมเองก็นึกสนุกอยากเล่นด้วย...

เด็กๆ จะมีความทรงจำเช่นไรนะ
กับภาพของไอ่อ้วนหน้าโหดสวมแว่นตาโบกมือตอบกลับไป
รถไฟอาจเคลื่อนขบวนเร็วเกินกว่าที่เด็กๆ จะเห็นการตอบรับ
หรือเด็กๆ อาจมองไม่เห็นเพราะเป็นจังหวะก้มหน้าเขินอาย

อย่างไรก็ตาม...หากมันเป็นเรื่องดีก็คงดีน่ะเนอะ
ก็บ่นไปเรื่อยอ่ะนะ (^^"

หนาวนี้

ลมหนาวมาเยือนแล้ว
แต่บ้านเมืองยังร้อนรนอยู่
คงอีกหลายปีเชียวกระมัง

ช่วงนี้ความทรงจำในวันเก่า
ไม่ค่อยเล่นงานชีวิต
ทั้งๆ ที่มีเรื่องอยากเล่าอีกมาก

อย่างไรก็ตาม
หนาวนี้
มาถึงแล้ว...