พญาอินทรีย์ ผู้บินสู่ฟ้าสูงขึ้นไป...

จังหวะชีวิตช่วงที่มีการเปลี่ยนผ่านครั้งหนึ่งของผม
คือ การเลือกตัดสินใจย้ายคณะแล้วก็ได้ขึ้นตึกกิจกรรม

เดิมที่ตอนแรกผมก็ไม่ได้ทำกิจกรรมอย่างอื่นในมหาวิทยาลัย
นอกจากกินเหล้า เล่นไพ่ แทงบอล แล้วก็ไปเรียนบ้างบางเวลา (ฮา)
แต่เพราะการไปเข้าห้องน้ำที่ อ.มช.
แล้วเห็นป้ายเชิญชวนให้ส่งเรื่องสั้นเข้าประกวด
เพื่อไปค่ายปลายฝนต้นฝันของชมรมวรรณศิลป์ โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
แน่นอนครับ ผมไม่ได้ผ่านเกณฑ์
แต่ก็ยังตัดสินใจเดินทางไปร่วมกิจกรรมแบบยอมเสียค่าใช้จ่าย

ครั้งนั้นเป็นการไปออกค่ายครั้งแรกในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
พี่ที่ชมรมบอกว่า จะเดินทางไปสู่บ้านนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่โป่งแยง
ถ้ำของพญาอินทรีย์แห่งสวนอักษร 'รงค์ วงษ์สวรรค์

ผมในสมัยนั้นไม่เคยอ่านงานของอาว์ปุ๊มาก่อนเลย
คิดว่าสมควรที่เรียนรู้งานของนักเขียนที่เราจะไปเยี่ยมเยือนถึงบ้านบ้าง
เลยผันหน้าเข้าห้องสมุดคณะมนุษย์มาอ่าน
หยิบ สองนาฑี บางลำพู ติดมือกลับมาค้างบนที่นอนเนิ่นนาน

ยอมรับเลยครับว่า อ่านไม่รู้เรื่องเลยในวันวัยนั้น
ภาษาของอาว์ปุ๊สวิงสวายและจับต้องลำบากใครรักก็รักเลย

ผมจึงเดินทางไปบ้านความลับของนักเขียน (secret's writer)
โดยที่ไม่มีข้อมูลงานเขียนของเจ้าของบ้านติดตัวมากนัก
ต้องขอบคุณการไปค่ายในครั้งนั้นมาก เพราะทำให้ผมได้เปิดโลกทัศน์ในหลายเรื่อง
ได้พบเพื่อนใหม่ที่บางคนกลายเป็นเพื่อนมาจนบัดนี้
พี่หลายคนที่ช่วงชีวิตยังได้สื่อสารกันผ่านตัวอักษร
และประสบการณ์ที่คงไม่มีโอกาสเป็นเช่นนั้นหากไม่เดินทางไปถึงที่นั่น

พบนักเขียนหลายท่าน ทั้งเจ้าชายโรแมนติกพิบูลศักดิ์ ละครพล
ที่มาถึงพร้อมกับการบรรยายถึงพระจันทร์รายทาง
เสี้ยวจันทร์ แรมไพร ที่เสกถ้อยคำโลกกลมสำหรับคนชอบกันติดสมุดบันทึก
ศุ บุญเลี้ยง ที่มาพร้อมเสียงนุ่มทำนองหนุ่มโรแมนติดเหมือนทุกที
อ้ายแสงดาว ศรัทธามั่น อ้ายที่เป็นที่รักเสมอ และเป็นอ้ายของพี่น้องตลอดกาล
พี่ไพฑรูย์ แก้ววิจิตร กับบทกวีและการแสดงออกของพี่เค้า
พี่ๆ นักเขียนอีกหลายท่านที่โลกทัศน์ผมก้าวไปไม่ถึง
เสียดายที่พี่กนกพงศ์ จำวันงานผิด จึงเดินทางมาค่ายหลังผ่านไปสองสามวัน (ฮา)

ผมนอนในเต้นท์ที่กางริมบ่อน้ำ
ตกกลางคืนน้ำค้างกระหน่ำครับ เช้ามาน้ำนองเต็มเต้นท์เลยครับ
อาว์ปุ๊เป็นผู้ใหญ่ใจดีที่มีเรื่องราวในชีวิตมากมาย
ประสบการณ์การทำงานเขียนอย่างน่าอัศจรรย์
ผมได้สนทนาใกล้ชิดอาว์ปุ๊ส่วนหนึ่งเพราะผมเรียนคณะเดียวกับที่ลูกชายอาว์เรียน
(ทั้งๆ ที่ผมกำลังจะย้ายหนีมาเรียนอีกสายหนึ่งนั่นแหละครับ)

หลังจากวันนั้นแล้ว
ผมได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนโป่งแยกอีกหน
พร้อมกับพี่สาวที่ควบรถปุเลงๆ ไปคารวะพญาอินทรีย์

แล้วก็ได้มีโอกาสร่วมงาน 60 ปีที่จัดขึ้นในพื้นที่ของหอศิลป์
ศิลปินมากมายร่วมแสดงความเคารพและคารวะ
ตั้งแต่สมัยนั้นแล้วที่ผมทราบข่าวการเจ็บป่วยของอาว์ปุ๊
โรคไตมาเยือน ทำให้ต้องเดินทางมาฟอกเลือกทุกๆ สามวัน
ค่าใช้จ่ายจำนวนมากหมดไปกับการรักษาตัว

ทุกคนต่างยินดีเมื่อเห็น
ตัวหนังสือของอาว์ปุ๊ออกมาสวิงสวาย
บนหน้ากระดาษของมติชนสุดสัปดาห์อีกครั้ง
แม้มันอาจจะยากสำหรับการรับสารของผมเช่นเคย

แต่ด้วยวันวัยที่ผ่านเลย
ผมได้อ่านงานเขียนของอาว์ปุ๊อีกหลายเล่ม
แล้วเป็นหลายเล่มที่ชอบพอมากขึ้น
ทั้งเสเพลบอยชาวไร่ ใต้ถุนป่าคอนกรีต หนังสือเกี่ยวกับอาหาร

ผมอาจไม่ได้ติดตามอ่านงานทุกเล่มของอาว์ปุ๊
ไม่ได้เป็นแฟนหนังสือตัวยง ยังไม่ได้อ่าน สนิมสร้อย ที่เป็นงานชิ้นเอกของอาว์ปุ๊
แต่การได้รับรู้ชีวิต การทำงน และการต่อสู้เพื่ออาชีพนักประพันธ์
แล้วก็ต้องคารวะต่อพญาอินทรีย์แห่งสวนอักษร
ที่บัดนี้ ได้บินสูงสู่ฟ้าที่สูงขึ้นไป...

...

และกางปีกโอบท้องฟ้าแห่งวรรรณกรรมไทย
ไปอีกนานเท่านาน



ด้วยจิตคารวะต่อพญาอินทรีย์
'รงค์ วงษ์สวรรค์