เด็กชายริมหน้าต่าง...

ผมวาดรูปนี้สมัยที่ยังทำงานประจำ

นั่งหันหน้าเข้าผนังรองานมาหา

โดยไม่มีการสื่อสารกับโลกนอกที่ทำงาน

ไม่ได้นั่งหน้าคอมพิวเตอร์เหมือนทุกวันนี้

ผมจึงสนทนากับตัวเอง

ผ่านการวาดการ์ตูนเล่น

เจียดเงินเดือนไปซื้อสี กระดาษ ปากกา

หลังจากห่างหายจาการวาดรูปมานาน

กระดาษและสีหมดเปลืองไปกับหน้าตาเหยเก

ของตัวการ์ตูนที่วาดไม่เสร็จ

บ่อยครั้งที่เข้างานตั้งแต่แปดโมงเพื่อออกจากที่ทำงาน

หลังสองทุ่มโดยไม่มีงานทำเลย

การแกร่วอยู่บนโต๊ะขนาดเล็กกว่าหนึ่งช่วงแขน

ทำเอาผมต้องไปเข้าห้องน้ำบ่อยๆ

เปล่าครับ... ไม่ได้เป็นชำรั่วครับ

แต่หน้าห้องน้ำมีหน้าต่างครับ

หน้าต่างที่ขวางกั้นด้วยซี่กรงเหล็ก

แต่มันพาสายตาผมออกไปไกลโพ้น

ถึงขอบฟ้าเหนือหลังคาบ้านเรือนแถวนั้น

ช่วงเวลานั้น

ผมมีความสุขกับการได้จินตนาการว่า

คนในหลังตาบ้านนั้นทำอะไรกัน

สนทนาเรื่องอะไร แดดข้างนอกจะร้อนไหม

ลมพัดผิวกายจะเป็นอย่างไร

เพราะผมอยู่ในอากาศจำลองของเครื่องปรับอากาศทั้งวัน

ผมวาดการ์ตูนภาพนี้เพื่อหวังส่งหาใครต่อใคร

แต่เมื่อวาดแล้วก็พบว่า

ชื่อบนจ่าหน้าซอง

คงเป็นชื่อของผมเอง

โลกข้างนอกเป็นอย่างไรบ้างนะ?

สวยงาม เร้นลับ หรือกว้างไกลแต่ไหนกัน

คำตอบไม่มีสำหรับผู้ไม่เคยออกเดินทาง

เย็นวันที่เดินออกมา

สายลมพัดแรงปะทะใบหน้า และผิวกาย

ไม่รู้ว่าทายทัก

หรือเยาะหยัน...

โลกภายนอกกรอบหน้าต่างนั้น

คำถามที่ต้องพานพบคำตอบเอง

ป.ล.

ผมใกล้เดินเข้าดินแดนแขวนคอแล้ว

ต้องเผชิญหน้ากับความจริงนอกโลกเสมือน กัน

เย้ เย้

มีความสุขตามอัตถภาพนะครับทุกท่าน

จนกว่าจะถึงวันนั้น

แล้วพบกันจ้า

(^^

ของขวัญ

ผมชอบเพลงนี้มากเลย
สมัยเด็กๆ ไม่ได้ทราบซึ้งนัก
แต่มาฟังช่วงวัยรุ่น
ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ



วันนี้คิดถึงพี่แจ้
เลยไปรื้อมาหาฟัง

เทศกาลมาเยือนสม่ำเสมอ
ปีใหม่ ตรุษจีน
แล้วเดี๋ยวก็จะวาเลนไทล์
ของขวัญมากมายที่ไม่อาจหามาให้ได้

ของขวัญจะมีค่า
เมื่อมันได้ใช้คุณค่าในตัวมัน
ในกล่องสุดท้าย
ที่เธอจะเปิดเมื่อยามนั้น
ผ้าผืนน้อยกลับยิ่งล้ำค่านัก

ขอให้มีเรี่ยวแรงนะเธอ
ฉันก็จะพยายามล่ะ

(^^