คิดถึง...ไอติม

ทั้งๆ ที่ไม่ใช่หน้าร้อนแล้ว...
แดดโลมเลียไปทั่วบรรยากาศสายตามองเห็น
ในวันหนึ่งกลางเดือนกันยนยน ฝนทยอยมาทายทัก
เกือบทุกเย็นในสัปดาห์ที่ผ่านมา
ขนมหวานที่ต้องถึงท้องครั้งล่าสุด เป็นขนมกล้วยที่ทำเอง
วันนี้คิดถึง...อะไรหวานๆ เย็นๆ
คิดถึง...ไอติม!!!

จำไม่ได้แล้วว่าไอติมประเภทแรกๆ ที่ได้ลิ้มเป็นแบบไหน
แต่ความทรงจำคลับคล้ายว่า ถ้าเป้นสมัยเด็กๆ แล้ว
ไอติมที่ได้กินน่าจะเป็นไอติมแบบเสียบไม้แบนๆ
ที่มาพร้อมกับเสียงกระดิ่ง คนขายไอติมแบกถังไอติมขึ้นบ่า
เดินสั่นกระดิ่งร้องขานมาตามซอย ผมวิ่งหน้าตื่นออกไปยืนริมรั้ว
แล้วระร้าระรังว่า พ่อกับแม่จะว่ายังไง?
ก่อนวิ่งบรื้อไปเกาะมองถังไอติมใบนั้นที่ริมรั้ว

ถังใส่ไอติมสมัยนั้น ทำจากไม้ เข้าใจว่าเป็นหวายสานกัน
เป็นทรงใว้ใส่ถังที่บุไว้ด้วยโฟมเพื่อรักษาความเย็น บางทีก็ใส่เกลือไว้รอบๆ ด้วย
ถังทรงกระบอกใส่ไอติมไม่ได้มากแท่งนัก ตอนนั้นน่าจะมีแต่รสกะทิ ถั่วดำและรวมมิตร
ผมชอบความรู้สึกขณะที่มุดหน้าเข้าหาถังไอติมที่เพิ่งเปิดฝาออก
ไอเย็นลอยขึ้นมาปะทะใบหน้า ไอติมแท่งละลานตาตรงหน้า

ความทรงจำกับถังไอติมไม่นานนัก เพราะต่อมาพัฒนาการเดินทางมาถึง
รถเข็นขายไอติมก็มาเยือน เสียงกระดิ่งยังดังกริ๊ง กริ๊งเช่นเคย...
รถเข็นขนไอติมมาเยือนได้มากขึ้น ไม่รู้ทำไมว่าคนขายไอติมที่เคยพบนั้น
ส่วนใหญ่เป็นชายสูงอายุสำหรับผม (แน่ล่ะ สมัยนั้นผมกี่ขวบเชียว)
เขามักทักทายด้วยประโยคว่า "จะกินอะไรล่ะ"

รถเข็นแตกต่างออกไปตรงที่ผมมักปีนไปได้ไม่ถนัดนัก
แต่ความรู้สึกชมชอบในไอเย็นจากถังยังไม่เสื่อมคลาย รสชาติมีมากขึ้นกว่าเดม
มีทั้งรสข้าวโพด รสกะทิ รสรวมมิตร รสถั่วดำ รสนม รสกะทิที่มีเคลือบแข็งสีน้ำตาล
ซึ่งเป็นรสชาติที่ผมนิยมเป็นที่สุด เวลากินทีไรจะเล็มดูดเจ้าเคลือบแข็งๆ
จนส่วนที่เป็นกะทิ เริ่มละลายจึงต้องระวัง
เพราะพอเคลือบแตกไอติมก็พลอยจะหลุดหล่นทุกที

คิดถึงไอติมกะทิรสชาติแบบนั้นอีกจริง
สมัยนั้นที่จังหวัดผมมีขาย จำได้อยู่สองยี่ห้อคือ ไอติมกวางทอง กับไอติมกรุงทอง
แม้ไม่มีไม้แดง แต่ในวันร้อนแดดโลมเลีย
มันเป็นสวรรค์จริงๆ ครับ

นอกจากนี้...
โตขึ้นมาอีกหน่อย
ก็มีรถขายไอติมแบบตักและใส่ขนมปัง
มาตระเวนขาย

วุ้ย! อยากกินไอติมอ่ะ...


ป.ล.

ขี้เกียจเขียนต่อ เขียนทิ้งไว้นานแล้ว
จบเลยดีกว่า
ไว้คิดถึงไอติมอีกแล้วจะมาใหม่...
(^^