ในราตรี...

...







ผมไม่รู้ว่า เขาค้นหาปริศนาใดในค่ำคืน
เขาจึงหุ้มห่อความเดียวดายไว้ด้วยเบียร์ขวดนั้น
พลางมองหาใครสักคนจากภายนอก

บรรยากาศเสียงเพลงคลอเบาๆ ของร้านริมถนนลาดพร้าว
ค่อยๆ กลืนกินความเย็นฉ่ำของฟองเบียร์ให้ระเหยหาย
ผมเองก็ด้วย รอคอยสหายบางคนแวะมาสนทนา
จึงใช้จ่ายเวลาด้วยการสังเกตเฝ้ามอง


ลานในหัวไขแล้วเดินเอง
คิดไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตของเขา

ชาวต่างชาติในเมืองตะวันออก
อะไรคือปัจจัยทำให้เขาออกเดินทางออกจากบ้านเกิด
โลกกว้างอ้าแขนต้อนรับ หรือคำตอบนิรนามกวักมือเรียก
ระหว่างทางเดินย่ำ เขาอาจพบความรักกับหญิงสาวในเมืองแปลกหน้า
เลิกร้างห่างหายในชั่วเวลาสามเดือนจากนั้น

เข้าทำงานเป็นครูสอนภาษา คุณสมบัติติดตัวที่ประเทศมหาอำนาจครอบครอง
หรืออาจทำงานในบริษัทชั้นนำที่ขนทุนข้ามชาติมาหลบภาษีรายได้
ไม่รู้หรอก เพียงลานจักรกลเล็กๆ หมุนเดิน
เขาอาจรวบรวมเงินจากการทำงานทั้งปีมาเพื่อค้นหาคำตอบของชีวิต
จากการเผชิญหน้า ผจญภัย เหมือนที่ชาวทะเลในอดีตมอบวิญญาณให้

เพลง billy jeans ดังขึ้นจากลำโพงในร้าน
เจ้าของบทเพลงเพิ่งออกเดินทางไกลอีกครั้ง
คล้ายเป็นคำสาปแสนหวาน
มนุษย์เราล้วนตกอยู่ใต้บงการของการแสวงหา
อาจเพราะจักรวาลยังเคลื่อนตัว และขยายไม่รู้จบ
และโลกก็ยังหมุนโคจรไปด้วยความเร็วเช่นเดิม
เราออกเดินทางเสมอ
ไม่ว่ามันจะเป็นภายนอกหรือภายในตัวเราเอง

จินตนาการชักชวนผมออกเดินเล่น
จนพลันมองหา ณ ตำแหน่งเดิม
เขาก็จากไปแล้ว...

เราต่างมีเส้นทางของเรา
ก้าวเดินไปในราตรีที่ไม่อาจรู้ว่า
รุ่งสางจะอีกยาวนานเท่าใด...







ที่สุดนั้นในราตรี...
แม้เปลือกตาปิดแน่นเพียงใด
ความฝันยังสั่นไหวอยู่ภายใต้นั้น

ผมหวั่นผวา
ถึงความคิดนานาประการ
กับคำตอบขมปร่าเช่นเคย

...


ราตรีสวัสดิ์นะ...

แล้วจะเป็นอีกเรื่องที่ผ่านไป

ไม่มีหรอกคำปลอบขวัญในวันนี้
เมื่อเปี่ยมในดวงฤดีมีแต่โศก
ได้แต่ต้องซึม – ซับ - ซาธรรมดาโลก
ไหวเอนโยก โศกจนเหงาเศร้าจนพอ

มีแต่เธอเพียงเท่านั้นจะรู้ได้
ทุกข์มากมายร้ายเพียงไหนที่เธอท้อ
มีแต่เธอต้องเคี่ยวกรำภายในต่อ
กว่าเศร้าพอกว่าเลิกท้อตามแต่ใจ

หายใจเข้าเอาไว้ให้หนักหน่วง
ในทุกช่วงห้วงเวลาน้ำตาไหล
แล้วสักวันแผลอาจร้างจางหายไป
เป็นเศษผงตะกอนในหัวใจเธอ

๒๒ พ.ย. ‘ ๔๖


เราก้าวเดินได้...
จากก้าวแรกเท่านั้นเอง