ในห้วงหนึ่งนั้น...

ชะอำยามเช้า...


ตื่นเช้ามาเดินทะเล
ก่อนภาระหน้าที่จะตามตัวไปทำอย่างอื่น
ลงจากห้องพักก็หกโมงแล้ว
แต่โชคร้ายที่วันนั้นพระอาทิตย์ยังงีบหลับหลังมวลเมฆที่ขอบฟ้า



ผมเดินข้ามถนนเลียบชายหาด
พบว่ามีร่มชายหาดเริ่มมาตั้งกันแล้ว
ทั้งที่เมื่อคืนยังเป็นเพียงหาดโล่งๆ

หลายคนบนชายหาด
เลือกเดินรับลมทะเลแบบคู่รัก
ลงเล่นน้ำที่คลื่นลมยังไม่แรงนัก
แต่ส่วนมากเลือกลืมเลือนวิธีการส่งเสียงดังไปชั่วคราว

ทะเลไม่ได้เงียบเหงา
เปล่าร้างห่างไกลผู้คนตามมุมภาพที่ผมถ่ายมา
แต่ก็สงบในภวังค์ส่วนตัว
เกลียวคลื่นม้วนตัวแล้วกลับคืนถิ่นฐาน
ผมเปลือยเท้าสัมผัสกับเม็ดทราย
สูดหายใจเข้าออกยาว




ในใจคิดไปถึงมนุษย์คนแรก
ที่กล้าเผชิญหน้ากับมหาสมุทร
มนุษย์คนแรกที่ทิ้งรอยเท้าบนพื้นทรายเนิ่นนาน
ก่อนที่ลูกหลานจำนวนมหาศาลจะย่ำเท้าตามมา...
......





หกโมงสี่สิบนาทีแล้ว...
ผมเดินหันหลังให้เสียงคลื่น
มีเรื่องอีกมากต้องทำในวันนั้น


(^^