นิทาน ๑

สมัยเด็กๆ มีความทรงจำประการหนึ่งเกี่ยวกับนิทาน (ทั้งที่จริงมีหลายประการ
หนนี้เลือกเล่าเรื่องหนึ่งล่ะกัน - สงสัยพักนี้คุยกับอิ๊กมาก คิดถึงตอนเด็กๆ เรื่อยเลย))
คือ เทปคาสเซ็ทเสียงของพ่อที่เล่านิทานใส่เทปไว้ให้ลูกเปิดฟังเอง
เข้าใจว่าน่าจะเป็นช่วงที่ผมเองยังเด็ก และจำความไม่ได้ เพราะในนั้นมีเพียงเสียง
ร้องไห้รบกวนเวลาที่พ่อเล่านิทานให้ฟังอยู่ตลอดเวลา
กับเสียงพี่ชายที่แทรกมาบางช่วงว่า น่าเอาผมไปทิ้งในป่า
(โห โลกทัศน์วัยเยาว์ของพี่ชายผม)

นิทานเรื่องหนึ่งที่บันทึกเสียงในเทปคาสเซ็ทม้วนนั้น คือเรื่อง ลูกหมูสามตัว
ลูกหมูสามตัวของพ่อนั้นไม่เหมือนใคร เพราะเท่าที่ผมโตมาแล้วไปตามอ่านนิทาน
ตามที่ต่างๆ ไม่เคยพบวิธีการเล่าเรื่องที่เป็นอบ่างพ่อเลย พ่อจะมีวิธีเล่าเรื่องโดย
เปลี่ยนเสียงของตัวเองตามตัวละครที่เล่าถึง เสียงของลูกหมูสามตัวก็จะอย่างหนึ่ง
เสียงของชาวนา ช่างไม้ ช่างปูนที่ให้อุปกรณ์ลูกหมูมาสร้างบ้านก็อยางหนึ่ง
แถมเสียงหมาป่าก็ยียวนกวนตามประสาตัวร้าย

ผมจำประโยคเด็ดต่างๆ ไม่ได้ชัดเจนนัก เพราะเทปคาสเซ็ทม้วนนั้น
ไม่ได้อยู่กับผมในตอนนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมบอกว่าไม่สามารถหาอ่านจากหนังสือนิทาน
เล่มอื่นๆ เมื่อโตขึ้นมาไม่ใช่เสียงที่เปลี่ยนไปตามบุคลิกตัวละคร แต่เป็น
การเล่าเรื่องที่ผูกเป็นคำกลอนคล้องจอง ตอนหนึ่งที่ทำให้ผมยังจำได้มาจนบัดนี้ คือ

"น้องหมูจ๋า ข้างนอกร้อนนัก
ขอพักข้างใน ได้โปรดปรานีรับเราเข้าไป
เราจะขอบใจเจ้าให้สาสมมมมมมม(เสียงกังวาน)"

เสร็จแล้วไม่ว่าบ้านลูกหมูหลังไหนก็ไม่ยอมเปิดประตูให้หมาป่าซักหลัง
จึงโดนลมปากของหมาป่าเป่ากระจายไปเลย...
อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้จำเรื่องราวเช่นนี้ได้จนวันนี้
ยังมีนิทานอีกเรื่องที่ผมไม่เคยหาอ่านได้จากที่ไหนอีกเลยเมื่อโตขึ้นมา
วันหลังจะเล่าให้ฟังล่ะกัน พอล่ะวันนี้

ป.ล. ถามอย่างสิ ตอนเด็กจำนิทานเรื่องไหนกันได้บ้างไหม?