สิ่งใดเติบโตเชื่องช้า เจริญได้งดงาม

ผมมาได้ยินประโยคนี้ครั้งแรก ตอนอ่าน "รักเร้นในโลกคู่ขนาน" ของมูราคามิ หาความเชื่อมโยงกับบริบทไม่ได้มากนัก
รึผมจับไม่ได้เองก็ไม่รู้ แต่ชมชอบตั้งปต่แรกเห็น แถมนานวันยิ่งเห็นลักษณะงามงดในถ้อยคำ (ที่ผมอาจนึกเอาเองนั่นแหละ)
ไม่รู้ เพราะชีวิตเร่งรีบในเมืองหลวงที่ยังหาความคุ้นชินไม่ได้ของผมกระมัง...
ต้นไม้ในโลกทุนนิยมเพื่อผลผลิตจำนวนมากที่ต้องการ จำเป็นต้องใส่ปุ๋ย เร่งต้น เร่งดอก เร่งผล บางครั้งก็ต้องใส่ยาฆ่าแมลง
ใส่ยาฆ่าวัชพืช ทำลายสิ่งหนึ่งเพื่อให้อีกสิ่งงอกงาม ทั้งที่โดยธรรมชาติสิ่งต่างๆ ก็ต่างหักลบกลบกันในคืนวันอยู่แล้วนั้น
หากเป็นอย่างที่มันเป็นไปคงดี ตอนยังเยาว์ปรารถนาเติบโต แต่เมื่อพ้นผ่านบางจุดที่ไม่สามารถเดินกลับไปได้ กลับถวิลหา
เหลือโอกาสเพียงเหม่อมองไปจากปัจจุบัน
....
ใครเคยปลูกต้นไม้แล้วรอวันตั้งแต่เมล็ดเค้งลงบนผืนดิน โปรยน้ำ โปรยฝน ผลิลำต้นพ้นและแตกยอดผลิใบ ช่วงเวลานานนับนั้น
งดงามเสมอ เพียงหวังเท่านั้น ก็แค่จริตของคนบ้าในโลกหมุนเหวี่ยงสุดขั้ว พยายามเฝ้าดูทุกสิ่งเคลื่อนไหว ขณะที่เอกภพก็หมุน
ไม่หยุดหย่อน ปริศนาถมทับทั่วร่างจนอำพรางหนทางชีวิต
อา - ชีวิต เป็นปริศนา
เชิญเถอะ!ทายท้ากับคำถาม
หลายคนค้นคิดคอยติดตาม
ใครกันข้ามไปได้เท่าทัน

ถกเถียงถกถามความเข้าใจ
เธอเองก็ใช่ไหม? นักฝัน
ร่วมค้นหาว่าสิ่งใดในคืนวัน
คือคำตอบสำคัญในชีวิต

อา - ชีวิตเป็นปริศนา
คนไหนใครบ้ากล้าท้าถูกผิด
ด้วยสุดท้ายชีวิตคือชีวิต
เป็นปริศนานิจนิรันดร์ฯ.