The fall's Yean

ระหว่างร่วงหล่นจากขอบสะพานสู่ห้วงน้ำเบื้องล่าง
คำถามใดวิ่งวนสู่มโนสำนึก เสียงแหวกอากาศหวีดหวิว
ชั่วระยะนานนัปนั้น ความมืดโอบล้อมร่างให้แยกห่างจากแสงสว่าง
ร่างปะทะผืนน้ำไม่ยาวนานนัก แต่เสียงโหยหวนกลับยาวนานชั่วนิรันดร์
แม่น้ำเพียงไหลสู่หนทางไม่อาจย้อนกลับ และคงเป็นเช่นเดิม...
และ “เขา” ไม่เคยบอกใครเรื่องนั้น

ผมไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการกับมนุษย์สองหน้า
อย่าง ฌอง บัปติสต์ คลามองซ์ หรอกครับ
คนส่วนใหญ่ปรารถนารู้จักคนนอกอย่างเมอโซมากกว่า
และผมเองก็เกือบละเลยที่จะพูดคุยกับการ์มูอีก
หลังจากที่คนนอกไม่สามารถจับใจวัยเยาว์ของผมได้
แต่การสารภาพบาปครั้งนั้น พร่ำสนทนาในใจเรื่อยมา...

เราเวียนวนในเอกภพ โคจรรอบกัน
ตลอดการรับรู้อาจไม่เคยได้เห็นอีกด้านของกันและกัน
ระหว่างที่คลามองซ์บอกใครต่อใครว่าโลกเชื่อมโยง “เขา” ไว้ในตำแหน่งของ
ผู้อยู่เบื้องหน้า ผู้พิพากษาตัดสินความดีงาม เขาผลักดันโลกให้หมุนสู่ด้านแห่งชัยชนะ
เขาต้องอยู่รอด และเพราะสิ่งนั้นเปลือกจึงต้องแหลมและหนา
เพื่อปกป้องส่วนเปราะบางที่สุด...

ไม่รู้เหมือนกันว่าคำสารภาพเช่นคลามองซ์
จะเดินทางมาถึงริมฝีปากและปลายปากกาในวันใดข้างหน้า
อาจเพียงสักวันที่ความบอบช้ำปริแตกออก
หรือสักวันที่พร้อมเดินทางสู่โลกแปลกหน้า
อาจเป็นดังวันนั้นที่คลามองซ์รู้ว่าไม่อาจจากไปพร้อมเสียงโหยหวนชั่วนิรันดร์
ท่ามหนทางจากแสงสว่างสู่อนธกาล
ณ แม่น้ำสายนั้น.