เราปลูกฝังความเกลียดชัง

บ่ายวันนั้น
ผมเดินออกจากประตูทางด้านหน้า...

หอพักของผมต้องใช้คีย์การ์ดเพื่อเปิดประตู แต่เพราะเจ้าของห้องแต่ละห้องนั้นไม่ใช่คนคนเดียวกัน ในลักษณะที่มีผู้เช่าซื้อและนำออกปล่อยให้เช่าต่อ จึงมีผู้คนมากมายเดินเข้าออกหอพักไม่ซ้ำหน้าและหลายคนนั้นไม่มีคีย์การ์ด บ่อยครั้งที่ผมเดินเข้าในเวลาเย็นก็จะมีสตรีชาวจีนเดินสวนออกมาในชุดที่จะออกไปทำงาน มีชาวผิวดำในชุดประจำชาติ ลักษณะของการนำผ้าผืนยาวมาตัดเป็นเสื้อและกางเกงสีเดียวกัน และมีผู้คนหน้าตาออกไปทางชาวตะวันออกกลาง และเอเชียใต้อยู่ไม่น้อย

หอพักของผมอาจเป็นสหประชาชาติขนาดย่อม
การเปิดประตูให้กับคนที่ไม่มีคีย์การ์ด ทำให้ผมได้ยินทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาจีน และภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ
กล่าวโดยความหมายถึงคำว่าขอบคุณ...

ช่วงสองปีมานี้ประชากรในหอพักเพิ่มมากขึ้น
ผมสังเกตเอง โดยดูจากจำนวนของเด็กที่พากันออกมาวิ่งเล่นใต้หอพัก
มีทั้งที่เป็นเด็กหญิงน่ารักชื่อนุช หรือน้องแตงโมที่เพิ่งคลานได้
เด็กบางคนยังอยู่บนรถเข็น กลุ่มเด็กผู้หญิงสามสี่คนของร้านขายข้าวใต้หอที่น่าจะเรียนอยู่ชั้นประถม รวมถึงเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกลุ่มใหญ่ประมาณหกถึงเจ็ดคน จับกลุ่มวิ่งเล่นและทะเลาะกัน

แต่ที่สะดุดตาของผมเสมอเป็นเด็กชายวัยไม่เกินสิบปีสองคน ผมเข้าใจว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ผมมักเห็นพี่น้องทั้งสองคนนี้ เล่นด้วยกันอยู่ในบริเวณใต้หอพัก คนพี่เป็นผู้ได้สิทธิในการปั่นจักรยานที่มีอยู่เพียงคนเดียวสม่ำเสมอ ส่วนคนน้องทำได้เพียงวิ่งตามและสนุกสนานไปด้วย

ผมมักยิ้มในใจเสมอที่ได้เห็นภาพนั้น
ผมชอบดวงตาของน้องชาย
ที่มีประกายตาฝันถึงการได้สัมผัสและปั่นจักรยานสักวันหนึ่ง

ผมยังไม่ได้บอกว่า เด็กชายทั้งสองนั้นเป็นลูกของชาวต่างชาติ
ผมไม่แน่ใจว่าเป็นชาติไหน แต่เข้าใจว่ามีเชื้อชาติจากแถบอินเดีย หรือศรีลังกา
กระนั้นสำหรับผม เขาทั้งสองเป็นเพียงเด็กชายเท่านั้น...

บ่ายวันนั้น
ผมเดินออกจากประตูทางด้านหน้า...

หน้าประตูเด็กชายทั้งสองคนกำลังเล่นอยู่ตามปกติ
ผมเปิดประตูคีย์การ์ดออกไป พอดีกับพี่สาวคนขายของชำร่วยใต้หอพัก
กำลังพยายามเปิดประตูและขนน้ำเข้ามาส่งด้านใน
พี่สาวคนนั้นหันไปตวาดเรียกเด็กทั้งสอง...
“เข้ามาได้แล้ว! เร็วๆ !!”
ไม่เพียงน้ำเสียงเท่านั้นที่กระชากเรียก สายตาก็เสมือนเบ็ดเกี่ยวรั้งแล้วดึงเต็มแรง
แต่เด็กทั้งสองไม่มีทีท่าจะสนใจเสียงเรียกและดวงตาคู่นั้นเลย
พี่สาวคนนั้นโวยวายอะไรอีกหลายคำ
แต่มีเพียงคำเดียวที่ทะลุสมองเปราะบางของผมเข้ามาได้
“....โง่เอ๊ย”
พี่สาวส่งเสียงแค้นเคืองเท่านั้นก่อนปิดประตูหายเข้าไปด้านใน


ผมคิดว่าเด็กทั้งสองคนนั้นไม่ทราบหรอกว่า
พี่สาวคนนั้นพูดว่าอะไรบ้าง
แต่...

ผมเชื่อว่า บรรยากาศ สีหน้า น้ำเสียงเหล่านั้น
สามารถสื่อสารไปถึงพวกเขาได้ (แม้จะภาวนาว่า การสื่อสารเป็นอัมพาตทีเถอะ)
ส่วนจะมากน้อยเท่าใดนั้น ไม่อาจรู้ได้
และมันจะตกค้างหรืองอกเงยขึ้นในใจของเด็กทั้งสองหรือไม่...
ผมไม่รู้...


เรื่องราวทำนองนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นในบ่ายวันนั้น
เด็กสองคนนี้เคยตกเป็นเป้าหมายของเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่รอบข้าง
ผมไม่รู้ว่า พี่คนนั้นพูดอะไร เพราะมันฟังไม่รู้เรื่อง
พี่เขาเพียงทำเสียงล้อคำพูดภาษาต่างประเทศของเด็กทั้งสอง
เสียงหัวเราะกังวานใส่เด็กที่ไม่อาจสื่อสารกับโลกรอบข้างได้

ผมไม่รู้ว่า คนเรากระทำเรื่องราวประเภท
แยกเขาออกจากเราเพื่อเป้าหมายอะไรบ้าง
แต่จากที่เคยได้ยินมานั้น การแยกเขาออกจากเราได้ยิ่งชัดเจนเพียงใด
ก็จะทำให้เราสามารถกระทำเรื่องราวต่างๆ ต่อเขาได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ
สมัยเหตุการณ์สิบสี่ตุลาฯ การประกาศว่านักศึกษาเป็นญวน เป็นคอมมิวนิสต์
ทำให้เกิดศพจำนวนมากในเมืองหลวง

ในขณะที่เราเรียกร้องให้ใครเข้าใจ
เราละเลย เพิกเฉยไปมากน้อยเท่าใด

เรื่องเล่าของเพื่อนคนหนึ่งที่เดินทางไปเมืองนอก
ด้วยทุนเล่าเรียนในสมัยมัธยมฯ สำหรับการจากบ้านเช่นนั้น
เขาเป็นคนที่เรียนเก่งและสามารถได้รับสิทธิ์นั้น
แต่สังคมที่นั่นเพาะเรื่องราวบางประการต่อจิตใจเขา
ในงานเลี้ยงสังสรรค์ประดามีตามประสา
ชายผมทองคนหนึ่งตะโกนสาดเสียงใส่เขา
ท่ามกลางแอลกอฮอล์คละคลุ้งในลมปาก
"มึงมาที่นี่ทำไมว่ะ ไอ้ลิง กลับไปซะ!!"

ผมไม่รู้จักประสบการณ์ประเภทนี้
ค่าที่ไม่เคยเดินทางออกไปยังต่างแดน
และโดยมาตราฐานความเชื่อของผม ซึ่งเชื่อเสมอว่า
ผมไม่เชื่อเรื่อง stereotype เพราะฉะนั้นไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะ
กระทำการเช่นนี้ อาจมาก อาจน้อย ผมไม่รู้
พี่ๆ เพื่อนๆ อีกหลายคนที่ไปตระเวนชีวิตที่ต่างแดนอาจจะตอบ
ต่อเรื่องราวเช่นนี้ได้ชัดเจนกว่า

แต่ขณะที่ผมก้าวเท้าข้ามน้ำครำในตลาด
เสียงแหวกอากาศประการหนึ่งก็กระทบเข้า
"ใช้ผ้ายาวกี่เมตรมาตัดเสื้อว่ะ"
"มึงใช้ผ้ากี่เมตรว่ะ"
แล้วเสียงหัวเราะก็เจือกัน
ประโยคสบถเหมือนพูดกับตัวเองและเพื่อนข้างๆ
ของชายวัยกลางคนบริเวณร้านข้าวราดแกง
ประโยคดังกล่าวพุ่งเป้าไปสู่ชายคนที่เดินอยู่ข้างหน้าผม

เขาสวมเสื้อประจำชาติที่ตัดจากผ้าสีน้ำเงินเข้ม
ชายผิวดำยังคงเดินต่อไป เหมือนไม่รับรู้ความหมายของคำถามที่พุ่งใส่
ผมไม่รู้ว่าชายวัยกลางคนคนนั้น มุ่งหมายถึงคำตอบหรือไม่?
หรือเพียงหยิบจับความแตกต่างให้เป็นขนมขบเคี้ยวหลังมื้ออาหาร
ผมไม่รู้...

เมื่อผู้ใหญ่ในบ้านของเราเลือกปฏิบัติต่อคนให้แตกต่างกันไป
เด็กที่อยู่ในบ้านจะเลือกเลียนแบบจากพฤติกรรมของใครกัน
เด็กๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ใต้หอจะแบ่งแยกกันไหม?
พวกเขาจะรู้สึกแปลกแยก
และสามารถกล่าววาจาใดๆ ก็ได้ต่อเด็กชายทั้งสองคนนั้นไหม?
เด็กชายทั้งสองพี่น้องล่ะ
พวกเขาได้รับบ่มเพาะแล้ว เมล็ดพันธุ์อุบาทว์มันจะงอกเงยหรือไม่นะ

ผมเชื่อว่า...
แม้ไม่อาจสนทนาด้วยภาษาอย่างเข้าใจ
แต่สีหน้า ท่าทาง น้ำเสียง จะส่งผ่านไปถึงผู้รับได้ว่า
ความหมายเหล่านั้นเป็นไปเพื่อการใด

ได้แต่ภาวนาและตั้งสติ
ให้ตัวเองไม่กลายเป็นส่วนหนึ่งของการหว่านเพาะ
สิ่งเหล่านี้ต่อคนอื่นๆ ไปด้วย
แม้มันจะยากเหลือเกินก็ตาม...






ป.ล.
ขโมยเพลงมาจากบล็อก พี่ตู่ (สตอเบอรี่บางวัน แต่ช็อกโกแล็ตทุกวันเลย) ครับ

ป.ล. สอง
เปลี่ยนเพลงแล้วครับ เป็นของ วงสุดสะแนน ในอัลบั้ม เพลงรักเชียงดาว น่ะครับ ^^