เหรียญทองแดง

ช่วงนี้ดูข่าวกีฬาเอเชี่ยนเกมส์แล้ว นึกถึงอะไรขึ้นมาหลายอย่าง
อาจเพียงแวบหนึ่ง แต่ก็นึกเห็นใจคนที่ไม่ได้เหรียญรางวัลอย่างที่ใครต่อใครตั้งใจ
(ซึ่งตัวเขาเองก็คงตั้งใจไม่แพ้ใครหรอกน่า)
ใครไม่รู้กล่อมเกลาผมมาตั้งแต่เด็ก ว่า
กีฬา คือ ยาวิเศษ (เอ้า! ฮ้า ไฮ้ เชี๊ยบ ^^ )
หรือต้องรู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย เป็นเป้าหมายของการแข่งขันกีฬา

ไม่รู้ว่าผมเลอะเลือนไปเองหรือเปล่า?
สองสามวันมานี้ ผมเห็นเนื้อข่าวที่พูดถึงการได้รับชัยชนะของนักกีฬาหลายคน
แต่อีกหลายคนที่เข้าแข่งขันหายไปจากพื้นที่สื่อมวลชน
โดยเฉพาะมันเกิดภาพเปรียบเทียบกับนักกีฬาบางคนที่ได้รับการคาดหมาย
ว่าจะได้รับ เหรียญทอง แล้วปรากฏว่าเขาพลาดเป้าหมายไป
วันรุ่งขึ้นผมมองหาเนื้อข่าวเกี่ยวกับเขาไม่เห็นเลย

ปัญหาอาจเป็นเพราะผมเปิดรับสื่อได้ไม่ตรงกับที่เขาเสนอข่าว
หรือว่ามาจากพื้นที่สื่อนั้นต้องตอบสนองความต้องการของผู้ชม
คิดอีกทีอาจเพราะค่าเช่าช่องสัญญาณมันแพง
ไม่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับคนแพ้หรอก (หรือไง?)

ก็ว่าไปกันไป ไอ่ขมองเอ๋ย คิดไปเรื่อยเทื่อย
นี่ยังไม่ได้นับช่วงเวลาที่ใครต่อใครตั้งความหวัง
กับนักกีฬาเหล่านั้น โดยไม่ได้เห็น ติดตามช่วงชีวิตการฝึกซ้อม
หรือหลังจากความพลาดพลั้งมาเยือน

ผ่านเรื่องของวันนี้
ภาพกระจกสะท้อนให้คิดถึงวันที่ผมได้เหรียญรางวัลเหรียญแรก
สมัยประถมฯ ผมเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอล
ในโรงเรียนเล็ก ๆ ก็มีไม่กี่สีหรอกครับ
แต่กระนั้น เหรียญทองแดงนั้นก็มีค่าสำหรับในวัยนั้นมาก
จำได้ว่า ผมมองดูมันด้วยสายตาชื่นชม
นำกลับมาห้อยไว้กับเสาในห้องนอนที่บ้าน
รวมกับข้าวของที่ผมรัก

แหม แต่ถึงแม้ว่าผมจะเล่าอย่างให้ความสำคัญ
กับเหรียญรางวัลขนาดนั้น แต่ถึงวันนี้มันหายไปไหนแล้ว
ผมยังไม่รู้เลย...
หายไปพร้อมกันวันวัยที่เพิ่มมากขึ้น
เรื่องราวความทรงจำปรากฏผุดพรายขึ้นเป็นระยะ
ผมมานึกได้บางเรื่อง ในบางเวลาเท่านั้น
เช่นเดียวกับเหรียญรางวัลในวัยเด็ก
ผมมาย้อนนึกถึงในวันที่นักกีฬาเหรียญเงิน เหรียญทองแดง
หายไปจากการรับรู้มากขึ้น
แล้วนักกีฬาที่ไม่ได้รับเหรียญอีกหลายคน
อืม...หรือผมจะบ่นเข้าข้างคนแพ้ด้วยกันก็ไม่รู้เนี่ย ^^

สมัยเด็กๆ เคยเล่นกีฬาอะไรในกีฬาสีโรงเรียนกันบ้างครับ?