กินข้าวนอกบ้าน

ข้าวบ้านกินมาตั้งแต่เล็ก
สำหรับคนต่างจังหวัด
แถมอยู่ในครอบครัวข้าราชการแล้ว
การออกไปกินข้าวนอกบ้านเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับผม

สมัยนั้น แม่ยังทำกับข้าวอยู่ รวมทั้งย่าและป้าด้วย
เกือบทุกเย็นหลังจากเลิกเรียนย่าจะเตรียมหมูปิ้ง สูตรของย่าไว้รอท่า
ไม่เคยกินหมูปิ้งที่ไหนเหมือนของย่าอีกเลย หลังจากที่ย่าตายไป
หมูปิ้งของย่าจะใช้ซี่โครงหมู หมักเครื่องเทศจำพวกเกลือ พริกไทยเม็ด กระเทียม
แล้วก็อะไรไม่รู้ (ถ้ารู้ผมอาจจะพยายามหากินเองได้...เฮ้อ)

งานมาแว้ว...เดี๋ยวมาเขียนใหม่เน้อ

หายไปไม่ได้เขียนเสียหลายวัน
มาเปิดอีกครั้งก็เห็นเพื่อนขวัญกับคุณขามมาเจิมซะแล้ว
(เล่าต่อดีกว่า)

ซี่โครงหมูปิ้งบนตระแกรง
โดนความร้อนหยดไขมันลงสู่ถ่านเบื้องล่าง
กลิ่นหอมทักทายตั้งแต่ผมเดินมาถึงรั้วบ้าน
ในวัยเด็กผมกินแต่หมูปิ้งเท่านั้น
แต่ที่จริงของที่กินคู่กับหมูปิ้งคือ ข้าวเหนียวร้อนๆ และน้ำพริกไอ้งั่ง

น้ำพริกไอ้งั่ง เป็นชื่อที่ย่าใช้เรียกน้ำพริก
ที่ตำจากพริกขึ้หนูสีแดง (สีเขียวบ้างเล็กน้อย) กับมะเขือพวง
มะเขือเทศ เกลือ และปลาร้าเล็กน้อย ก่อนโรยหน้าด้วยผักชี
ค่าที่รสชาติของมัน เผ็ดมากจนกินแล้วโง่กันไปเลย
ย่าจึงให้ชื่อมันว่า น้ำพริกไอ้งั่ง (คำเมือง งั่ง = โง่)

เอ่อ...ว่าจะเล่าเรื่องออกไปกินข้าวนอกบ้าน
แวะมาเยี่ยมรายการอาหารเด็ดของย่าเสียยาวเลย


กับข้าวฝีมือแม่ของใคร ใครก็คงว่าอร่อย
ของแม่ผมก็คงไม่หย่อนกว่าใครในความรู้สึกถึงรสมือแม่
สมัยเด็กๆ แม่ไม่ซื้ออาหารข้างนอกมา เพราะมันมีราคาสูงกว่าทำเอง
บ่อยครั้งที่แม่จะทำอาหารให้ผมกับพี่ชายแล้วพูดว่า
นี่น่ะอาหารที่ผมกินอยู่น่ะ ถ้าไปซื้อกินข้างนอกนะ ได้นิดเดียวเอง
ไม่อิ่มด้วย แถมแพงกว่าด้วย เราทำเองนะสะอาดกว่ากันเยอะ...^^

แต่วันพิเศษก็มีมาเยือนบ้างจนได้ล่ะน่า
การได้ออกไปกินข้าวนอกบ้าน สมัยแรกก็ยังเป็นการออกไปแถวบ้าน
ทำกับข้าวไปกินกันที่อุทยาณฯ ริมสระน้ำ เสมือนว่าไปปิคนิค
หรือไม่ก็เป็นการออกไปกินตามร้านก๋วยเตี๋ยวในตลาด

(ก๋วยเตี๋ยวต้นกระจี้อร่อยสุด - อืม ถึงตรงนี้มีเกร็ดเล็กน้อยว่า
คนแถวบ้านผมเรียกต้นตะขบว่า ต้นกระจี้ ผมอ่านหนังสือหลายเรื่อง
ยังงงว่าต้นตะขบเป็นอย่างไร โตมาถึงได้รู้ว่า บ้านผมเรียกแปลกกว่าเขาไปเอง
เพราะมันคือต้นไม้ชนิดเดียวกัน)

ไล่ๆ ย้อนไปกินข้าวนอกบ้านของผมที่มันพิเศษและจำความได้
น่าจะเป็นสมัยเดินทางไปเชียงใหม่
สมัยนั้นถนนไปเชียงใหม่ยังมีเพียงช่องทางเดินรถ ช่องทางเดียวเท่านั้น
แถมครอบครัวผมยังเลือกใช้เส้นทางที่ตัดผ่านเขตจังหวัดอุตรดิตถ์
และจังหวัดแพร่ด้วย เส้นทางที่เลาะผ่านขุนเขาสีเขียวของเวิ้งหุบที่ถนนผ่าน
ร้านไก่ย่างร้านหนึ่ง ตั้งอยู่บริเวณที่พักริมทาง ตัวร้านยื่นออกไปในหุบ
มองเห็นทัศนียภาพกว้างไกล สีเขียวสดใสไปทั้งป่า

สมัยนั้นครอบครัวเดินทางผ่านเส้นทางนั้นบ่อยๆ
เพราะพี่ชายผมเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ ทำให้ความทรงจำของร้านไก่ย่าง
ร้านนั้นบรรจุเรื่องเล่าทับถมกัน บางฤดูกาลไม้ผลัดใบสีสรรสลับลายแดงเหลือง
รถเก๋ง-โคโลน่าสีน้ำตาลสามารถพาทั้งพ่อ แม่ ป้า พี่ชาย และผมไปพร้อมกันได้
แม้จะค่อยๆ ไต่ขึ้นไต่ลงก็ตาม

ไก่ย่างร้านนั้น มีทั้งสีของไก่จะออกสีชมพูๆ และสีเหลือง
ผมไม่รู้ว่า เขาใช้อะไรในการทาหนังไก่ระหว่างที่ย่าง
แต่เนื้อไก่จะแห้ง และนุ่มดี
(อาหารในความทรงจำกระท่อนกระแท่นมักอร่อยเกินจริง)

สมัยเด็กๆ มีเรื่องให้ต้องเดินทางไปกับครอบครัวบ่อยๆ
นอกจากร้านไก่ย่างที่ว่าแล้ว บนเส้นทางระหว่าง
อำเภอศรีสัชนาลัย (หาดเสี้ยว) ไปอุตรดิตถ์ยังมีร้านที่แม่ชอบแวะเสมอ
คือ ร้านกุหลาบ รายการอาหารที่สั่งเป็นประจำ
ไม่พ้นไปจากยำปลาดุกฟู และปลาสำลีอกแตกทอดทั้งตัว
กินกับน้ำจิ้มยำรสชาติออกเปรี้ยว หวาน อยากเผ็ดก็กัดเม็ดพริก
อยากมันก็เคี้ยวเม็ดมะม่วงหิมพานต์ไปพร้อมกัน

การออกเดินทางทำให้เราพบ
รสชาติขนิดใหม่ ทั้งรสชาติปาก และรสชาติชีวิต
เติบโตขึ้นมานิสัย ดุ่มเดินแสวงหารสชาติ
หลากหลายยังไม่สิ้น ถนนในเมืองหลวงจึงตัดพา
ผมเดินทางไปหาร้านอาหารเพื่อกินข้าวนอกบ้านมากขึ้นๆ

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆ เป็นอย่างไรบ้าง
สำหรับผมแล้ว การออกไปกินข้าวนอกบ้านมันแปลกใหม่อร่อยก็จริง
แต่บางช่วงเวลามันทำให้นึกถึงกับข้าวธรรมดาๆ ของที่บ้านขึ้นมาเหลือเกิน

ป.ล.
น้ำพริก ผักสด ผักต้ม ข้าวร้อนๆ ก็พอ...
เอ...หรือไม่พอดีนะ แล้วผัดซีอิ๊วของแม่ล่ะ ฝีมือยำไข่ดาวของพ่อ
ต้มกระดูกหมูผักกาดดอง ผัดเปรี้ยวหวาน กากหมูเจียว
น้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด กับชะอมชุบไข่กรอบๆ
ผัดกระหล่ำปลีน้ำนอง(เพื่อที่ลูกๆ จะได้ตักน้ำราดข้าว)
ไข่ตุ๋น หมูทอด ปลาทอด ไข่เจียวหมูสับใส่มะเขือเทศ ต้นหอมที่ทอดแล้ว
แตกเป็นชิ้นๆ เพราะหนามาก
เฮ้ย! พอแล้ว เขียนตอนเที่ยงด้วย หิวเลยเนี่ย ^^