ความเขลา

ช่วงชีวิตมนุษย์ยาวนานประมาณแปดสิบปีโดยเฉลี่ย คนเรามัก

จินตนาการและจัดการชีวิตของตัวเองโดยยึดช่วงระยะเวลานั้นอยู่ในใจ สิ่งที่ผม

พูดถึงอยู่นี้ทุกคนทราบกันดี แต่เราแทบไม่เคยตระหนักเลยว่าจำนวนปีที่ชีวิตมอบ

ให้เราไม่ได้เป็นแค่ข้อเท็จจริงในเชิงปริมาณ ไม่ได้เป็นแค่รูปโฉมภายนอก (เหมือน

ความยาวของจมูกหรือสีของตา) แต่เป็นส่วนหนึ่งในคำนิยามของความเป็นมนุษย์

ทีเดียว คนที่สามารถมีชีวิตยืนยาวเป็นสองเท่า สมมติเช่นหนึ่งร้อยหกสิบปี โดยที่

ยังมีสมรรถนะครบถ้วนทุกด้าน ย่อมไม่ถือเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์เดียวกับเรา ชีวิต

ของเขาย่อมไม่มีอะไรเหมือนกับชีวิตของเราเลย -ไม่ว่าความรัก ความทะเยอทะยาน

ความรู้สึก ความโหยหา ไม่มีเลย หากว่าหลังจากอยู่ต่างประเทศมายี่สิบปี

ผู้ลี้ภัยคนหนึ่งหวนคืนสู่แผ่นดินเกิดโดยที่ยังมีเวลาในชีวิตอีกร้อยปีรออยู่ข้างหน้า

เขาย่อมรู้สึกถึง การหวนคืนอันยิ่งใหญ่ เพียงน้อยนิด สำหรับเขา มันอาจไม่ใช่การ

หวนคืนเลยก็ได้ แต่เป็นแค่เส้นทางเล็กๆ สายหนึ่งที่มีอยู่มากมายในการเดินทาง

อันยาวนานของชีวิต

ความหมายของบ้านเกิด ตลอดจนอิทธิพลที่มีต่ออารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด

ผูกอยู่กับช่วงชีวิตที่ค่อนข้างสั้นของเรานี่แหละ เพราะมันให้เวลาเราน้อยเกินไปที่

จะรู้สึกผูกพันกับถิ่นอื่น ประเทศอื่น ภาษาอื่น

ความสัมพันธ์ทางเพศอาจกินเวลาในชีวิตวัยผู้ใหญ่ทั้งหมด แต่ถ้าชีวิตยืน

ยาวกว่านี้ เป็นไปได้ไหมที่ความเบื่อหน่ายอาจดับไฟปรารถนาทางเพศให้มอด

ลงตั้งแต่สมรรถภาพทางร่างกายยังไม่เสื่อมถอยด้วยซ้ำ? เพราะมีความแตกต่าง

มหาศาลระหว่างการเสพสังวาสครั้งแรก ครั้งที่สิบ ครั้งที่ร้อย ครั้งที่พันหรือครั้ง

ที่หมื่น ตรงไหนคือเส้นแบ่งที่เมื่อก้าวข้ามไป ความซ้ำซากจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มี

อะไรใหม่อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่น่าขันหรือแม้กระทั่งเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป? และทันที

ที่ก้าวข้ามเส้นแบ่งนั้นไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นกับความสัมพันธ์เชิงกามารมณ์ระหว่าง

ผู้ชายกับผู้หญิง? มันจะหายไปไหม? หรือตรงกันข้าม คู่รักอาจเห็นว่าช่วงชีวิต

ทางเพศเป็นแค่ยุคสมัยเถื่อนก่อนประวัติศาสตร์ของความรักที่แท้จริง? การตอบคำถาม

เหล่านี้ง่ายดายพอๆ กับจินตนาการถึงจิตวิทยาของสิ่งมีชีวิตบนโลกที่เราไม่รู้จัก

ความหมายของความรัก (ความรักที่ยิ่งใหญ่ รักแท้ที่มีเพียงหนึ่งเดียว)

ก็น่าจะมาจากช่วงเวลาแคบๆ ที่ชีวิตให้เราเช่นกัน หากช่วงเวลานั้นไร้ขอบเขต

โจเซฟจะยังรู้สึกผูกพันอยู่กับภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วหรือเปล่า? เราผู้ต้องตายอีกไม่

นานข้างหน้า เราไม่มีทางรู้หรอก

จากบทที่ ๓๔ หน้า ๙๘-๙๙

ความเขลา (IGNORANCE)

มิลาน คุนเดอรา เขียน

ภัควดี วีระภาสพงษ์ แปล

ผมยังอ่าน ความเขลา ไม่จบ...

ในค่ำคืนวันเสาร์อาทิตย์เช่นนี้ ผมเสียเวลาไปกับการนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์

ให้กับ ปังและเจมส์ ต่อด้วยสารคดีที่ทำเอารู้สึกตัวเล็กลงมากๆ อย่าง ปฐพีชีวิต

อยากเขียนถึงเรื่องนี้ แต่เอาไว้ก่อนละกันนะครับ

ขอตัวไปสัมผัสโลกแอนตาร์กติกก่อนครับ

ป.ล.

กว่าผมจะเอาหน้าบล็อกนี้ขึ้นคงเป็นวันพรุ่งนี้แล้ว (๒๘ ม.ค.)

แต่หากคุณเปิดอ่านเมื่อไร

มันก็ปรากฏต่อหน้าคุณเมื่อนั้น

(แล้วจะบอกวันโพสต์ทำไมเนี่ย ^^)