ความตาย...

ผมเชื่อโดยไม่ได้ผ่านการพิสูจน์ยืนยันว่า
เมื่อผ่านการใช้ชีวิตมาระยะหนึ่ง
ทุกคนเคยระลึกและคิดถึงความตาย

แต่คำถาม คือ เราเริ่มรู้จักกับความตายครั้งแรก
ตอนอายุเท่าไหร่ และในเหตุการณ์ใด?

ผมนึกย้อนไปครั้งแรกที่นึกถึงความตาย
ผมอายุสักประมาณหกขวบได้
เปล่าครับ..ไม่ได้มีคนในครอบครัวจากไป
ไม่ได้พบประสบการณ์สะเทือนใจจากการสูญเสีย
แต่เป็นเรื่องที่ทำให้ผมกลัวความตายในวัยนั้น

แม่รับปริญญาปีนั้น...
ผมติดเข้ามาเมืองหลวงด้วย
มาอาศัยอยู่ในบ้านของญาติที่ผมไม่คุ้นเคย
วันนั้น ผมอยู่บ้านคนเดียว
(เข้าใจว่าเป็นความทรงจำที่ผิดพลาด)
หรืออย่างน้อยผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว
ในบ้านแปลกหน้า...

นั่งดูหนังเรื่อง “ผีหัวขาด”
(น่าจะเป็น สรพงศ์ ชาตรี นำแสดง)
ก็กลัวตามประสาเด็กกลัวผี กลัวความมืด
กลัวลักษณะไม่น่าชมของบรรดาผีๆ
แต่...
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เชื่อมความคิดได้ว่า
ผีมาจากคนที่ตายไป คนที่อยู่รอบๆ ตัวเรา
หมายถึง พ่อและแม่ด้วย หรอกหรือ?
ผมจำได้ว่า วิ่งเข้าไปนั่งอยู่ในห้องน้ำ มองรอบๆ ตัว
รอบๆ ห้องน้ำ คิดเรื่องมากมาย
ผมไม่ได้กลัวผีที่สรพงศ์นำแสดงอีกแล้ว
แต่ผมกลัวคนรอบตัวต้องกลายเป็นผี...
เป็นคนตาย และเราอาจไม่ได้อยู่ร่วมกัน
มีวันที่พ่อและแม่จะไม่ได้อยู่กับผม

สุดท้าย จำไม่ได้ว่าวันนั้นร้องไห้ฟูมฟายหรือไม่ ?
รู้เพียงความกลัวแล่นเข้าจับดวงใจ
ความกลัวที่เย็นเยียบ ความกลัวที่เงียบงัน

แต่, ไม่หรอกครับ
มันไม่ได้ตามหลอกหลอนวัยเยาว์ของผม
อาจเพียงหลังจากไม่กี่วัน หรือไม่กี่ชั่วโมงจากนั้น
ผมก็หลงลืมว่า ผมหวาดกลัวความตาย
แต่ไม่เคยลืมเหตุการณ์ที่ทำให้ฉุกคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย

นานครับ... กว่าผมจะเรียนรู้ว่า
สิ่งต่างๆ ในโลกนี้มันไม่ได้คงอยู่ตลอดไป
เคยร้องไห้เพราะของเล่นแตกหัก สูญหายไหมครับ
อาจเพราะเราไม่คิดว่า มันจะต้องเป็นเช่นนั้น

ผมร้องไห้ฟูมฟายก่อนที่ย่าจะสิ้นลม
ร้องไห้ในห้องที่ทุกคนต่างร้องไห้
ย่าจากไปช่วงประมาณตีสาม
โดยขณะที่ย่าจากไปผมกลับไม่ได้ร้องไห้เลย

ผมร้องไห้ เมื่อรู้ว่า
เพื่อนที่เพิ่งแยกกันเมื่อสิบห้านาทีก่อนหน้า
บวกรถเข้ากับต้นงิ้วข้างถนน
ผมไม่ได้เห็นลมหายใจสุดท้าย
แต่ผมร้องไห้...
พ่อเขียนบันทึกถึงสภาพแย่ๆ ในวันนั้นของผม

เมื่อผ่านเวลาไป ผมเรียนรู้มากขึ้นว่า
ทุกอย่างต้องแตกหัก สูญหาย เป็นไป
ไม่ได้หมายความว่าผมสามารถเท่าทัน
เพียงแต่เรียนรู้ว่า มันจะเกิดขึ้นได้
พ่อว่า มันธรรมดาโลก คำพระท่านว่า อนิจจัง
กระนั้นผมก็คิดว่า ผมยังคงร้องไห้...

เมื่อผ่านความเจ็บปวดของชีวิตบ่อยครั้ง
ความตายก็ไม่ใช่เรื่องของการสูญเสียเท่านั้น
การเกิด การตายไม่ใช่สิ่งเดียวกันหรอกหรือ?
การมีอยู่กับการจากไป ต่างกันตรงไหน?
ต้นไม้ที่งอกงามในวันนี้
คือดอก ใบ ที่ร่วงหล่นของวันก่อน
คือ ต้นไม้ คือ ชีวิตที่จากไปและกลับมา
ดอกไม้ที่บานในวันนี้มีถ้อยคำจากเมื่อวาน
รอยยิ้มของเด็ก คือริ้วรอยของความชรามาก่อน

อาจารย์ที่ผมเคารพท่านหนึ่ง เคยเปรียบเทียบ
ชีวิต ความตาย เหมือนเวลาในการสอบ
ทุกขณะที่เราดำรงลมหายใจนั้น เราใช้เวลาไปทุกขณะ
เราไม่เคยคิดว่าเราได้เดินเข้าใกล้เวลาที่หมดลงทุกที
ความตายไม่ได้มาเยือนเราเมื่อเวลาสิบนาทีสุดท้าย
แต่..มันดำรงอยู่กับเราเสมอมา
เราใช้เวลาก้มหน้าทำข้อสอบให้เต็มที่
ผมยังนิยมอาจารย์ว่า ในวันนี้ท่านหยุดทำข้อสอบแล้ว
อาจารย์ตั้งใจจะนั่งทบทวนข้อเขียนที่ได้ทำไป
ทบทวนและทำความเข้าใจมันอีกครั้ง

ในวันวัยเช่นนั้น, ผมจะเท่าทันเช่นอาจารย์ไหม ?
.......(ไม่รู้).....
จะมีโอกาสเช่นนั้นไหม ?
.......(ไม่รู้).....

เพียงแต่อย่างน้อยวันนี้
ผมไม่ได้หวาดกลัวมากเท่าเมื่อรู้จักกันครั้งแรก
ผมยังตั้งใจจะทำข้อสอบให้เต็มที่
สูดลมหายใจให้เต็มปอด
แล้วหายใจออก
ต่อไป...

ป.ล. ผมเขียนเรื่องนี้ขณะฟังเพลง A Love That Will Last ของ Renee Olstead
ต้องอ้างอิงและขอบคุณ ที่นี่ ครับ
ดันมาฟังเพลงรักขณะเขียนอีกแล้ว ^^

ป.ล.สอง ผมคิดว่าได้เขียนเรื่องที่ใครๆ ก็ใคร่ครวญ อาจไม่แตกต่างกัน
ถือว่าผมบันทึกความคิดไร้แก่นระหว่างร่วงหล่นจากสะพานเท่านั้นก็ได้ครับ,
เพียงสนทนา ^^