HELEN The Baby Fox

เมื่อวานนี้ไปดูหนังกับพี่จ๋อยที่สยาม
ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปเดินซื้อหมึกมาเติมเครื่องพิมพ์ที่พันธ์ทิพ
แล้วแวะไป sweet sin ตามภาระ เอ๊ย! ภาวะปกติในแต่ละวันเท่านั้น
แต่โทรหาพี่จ๋อยแล้วพบว่าจะหนีไปดูหนังเศร้าคนเดียว - เรื่อง เฮเลนฯ นี่ล่ะ
(ใครเคยดูโปรแกรมล่วงหน้าก็จะรู้ว่า เขาโฆษณาไว้ด้วยคำว่า
หนังสำหรับผู้มีหัวใจที่อยากจะร้องไห้โดยไม่เสียดาย อืม คิดว่าทำนองนี้นะ ^^)

เมื่อวานเลยเป็นวันดีๆ อีกหนึ่งวัน
แม้ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋รสเผ็ดมากแบบแสบภูธรจะทำให้มื้อกลางวันแสบไส้
แต่การได้ไปยืนอยู่หน้าโรงหนังแล้วเห็นว่ามีครอบครัวหลายครอบครัว
เอ่อ ที่น่าจะเป็นชาวญี่ปุ่น (จากการสังเกตด้วยสายตาอันคมกล้าของพี่จ๋อย)
ผมรู้สึกดี รู้สึกดีที่วัฒนธรรมของเขาครอบครัวพาลูกๆ มาดูหนังประเภทนี้ด้วยกัน

เรื่องของลูกสุนัขจิ้งจอกที่พิการทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นการมองเห็น การได้ยิน
แถมมีอาการเลือดคั่งในสมองกับเด็กชายที่เขียนเรียงความเกี่ยวกับแม่ที่เป็นช่างภาพ เขียนถึงปลานักคำนวน ทะเลฤดูร้อนที่เหมือนของกิน
เรียงความที่มาจากภาพถ่ายของแม่
แน่นอน การเขียนเรียงความเช่นนั้นทำให้เพื่อนร่วมชั้นหัวเราะเยาะ
ไทชิ ต้องมาอยู่กับครอบครัวของสัตวแพทย์และลูกสาวแปลกหน้า
ที่ดำรงชีวิตด้วยการรับเลี้ยงหมาพันธุ์ลาบาดอชื่อรอสซี่
ขณะที่เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการดูแลสัตว์ป่าที่บาดเจ็บและล้มป่วย...

ผมชอบหนังเรื่องนี้ น้ำตาหยดตั้งแต่ต้นเรื่องเลยสิ
(ตั้งใจจะสบถว่า แย่จริง! แต่คิดอีกที มันไม่แย่นี่ครับ)
การที่ต้องจากแม่ที่เดินทางไปทำตามความต้องการของตัวเอง
แม่ที่มีความเชื่อว่า ความสุขของตัวเองคือความสุขของคนรอบข้าง
ไทชิ อยู่ในบ้านกลางป่าของสัตวแพทย์
หนังทำให้เห็นความไม่มั่นใจและไม่มีความสุขที่จะอยู่ด้วยในตอนต้นเรื่อง
ไม่ว่าจากการไม่อยากกลับบ้าน ความรู้สึกหวาดกลัวระหว่างการเดินทางเข้าบ้าน
(เห็นคุณยายระหว่างทางเป็นแม่มดเสียด้วย)

จนกระทั่ง ไทชิ ได้พบกับลูกสุนัขจิ้งจอกบริเวณริมถนน
โลกของความเปลี่ยวเหงามาบรรจบกัน ไทชิคิดถึงแม่ สุนัขจิ้งจอกเองก็อาจเช่นกัน
พวกเขาหลายเป็นเพื่อนกัน สุนัขจิ้งจอกน้อยป่วยจำเป็นต้องได้รับการรักษา
จึงต้องกลับไปที่บ้านของสัตวแพทย์ แล้วเรื่องราวมากมายในสามสัปดาห์ก็ตามมา
ผมอยากจะเขียนเล่าทั้งหมด
แต่ว่าเกรงใจคนที่ยังไม่ได้ดูและปรารถนาจะรับรู้ด้วยตัวเอง

ผมชอบหลายอย่างในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นความน่ารักของรอสซี่
ไทชิที่กลายเป็นซัลลิแวนน้อยของสุนัขจิ้งจอกชื่อเฮเลน
หรือตอนที่โก-สัตวแพทย์เอ่ยชื่อของซัลลิแวนและเฮเลนออกมา
ทำให้ไทชิไปค้นหาชื่อและการกระทำของเรื่องเหล่านั้น
จากหนังสือที่ห้องสมุดของโรงเรียน
ผมชอบที่ห้องสมุดของเขามีหนังสือประเภทต่างๆ มากมาย
และแถมยังเป็นการ์ตูนที่เด็กอ่านได้ง่าย
ชอบเพื่อนๆ ของไทชิที่สอนเล่นสเก็ตบอร์ด และช่วยแบบพูดเปรยให้รู้ ^^
ระหว่างดูหนัง ผมได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กในโรงด้วย
รู้สึกว่าสารในหนังสามารถเดินทางไปถึงพวกเขาได้
ชอบตอนที่โกอธิบายเรื่องภาษาญี่ปุ่นในคำว่า
"ความสุข" และ "ความทรมาน"

ในเรื่องนั้นตัวละครลูกสาวของโกเองก็มีปมเรื่องครอบครัว
ผมไม่รู้สิครับ แต่รู้สึกว่าหนังมันพูดถึงเรื่องของครอบครัวมาก
ไทชิเป็นเสมือนแม่ของเฮเลน การกลับมาของแม่ของไทชิ
รวมไปถึงประโยคที่บอกกับพี่จ๋อยตอนดูหนังจบแล้ว
ว่า "เรายัง (มีโอกาส) เป็นพ่อแม่ที่ดีได้นะ"
ชอบครับ^^

รู้สึกอิจฉานิดๆ ตรงที่มีหนังอย่างนี้ให้เด็กญี่ปุ่นเติบโตมาได้
ร้องไห้จนสะอื้นเชียวล่ะ แต่รู้สึกดีที่นานๆ ได้ดูหนังแบบนี้บ้าง
หัวเราะก็มี ร้องไห้ก็เพราะความรู้สึกในใจเราแทนค่าจากการรับรู้

การได้จับมือใครคนนั้นแล้วบอกว่า เรายังเป็นพ่อแม่ที่ดีได้นะ
เฮ้อ..(ถอนหายใจติดกันห้าครั้ง)...
มันคงดีจริงๆ เลยนะ ^^

ป.ล.
ผมเคยมีโอกาสเห็นสุนัขที่เลี้ยงไว้ตายไปต่อหน้าเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ความรู้สึกรักและผูกพันทำให้เราเสียใจและโศกเศร้าเมื่อถึงวันจากลากันเพียงนั้น
แต่เราควรหยุดและกีดกันมันไว้ เพราะความเสียใจในวันข้างหน้าหรอกหรือ?
ผมมีความสุขกับวันทุกวันมาก และปรารถนาจะทำให้ดีพอในทุกวันด้วยครับ
อย่างไรก็ตาม รบกวนด้วยนะ เพราะเราต้องช่วยกันอ่ะ ^^