ฉันเอง

ตะวันแหวกท้องฟ้าหม่นของฤดูฝนออกมาในวันนี้
แม้จะไม่ได้สาดส่องไปทั่วก็เถอะ...

รสขมปร่าในลำคอยังคงอยู่
จมูกแสบและเต็มไปด้วยเศษฝุ่นจำนวนมากแบบทุกเช้า
วันนี้ควรต้องแตกต่างไปหรอกหรือ?
อาจจะเพราะกลุ่มควันที่เคลื่อนผ่านระบบหายใจเมื่อคืน
หรือรสชาติเบียร์ยังเกาะผนังแก้ม
รสขมของยามเช้าจึงทำให้การเริ่มวันแปลกปร่ากว่าเคย

นานแสนนานของการก้าวเดินจากวันวันนั้น เรื่องราวมากมายทยอยกันเข้ามาทายทัก ประโยคหรือคำแรกที่ผมพาหลุดจากริมฝีปากคือคำกล่าวเช่นใด ไม่อาจระลึกถึง ความหมายของถ้อยคำเหล่านั้นคงมีต่อผู้อยู่ตรงหน้าในวันวัยเหล่านั้น แม้ประโยคแรกจะมีความหมายเท่าๆ กับประโยคต่อมาในชีวิตก็ตาม ตื่นแหวกดวงตาที่เต็มไปด้วยขี้ตาเกรอะกรังออกมาอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือ ข้อความแรกที่เดินทางมาถึงก็มาจากคนในครอบครัวคนหนึ่ง

วันนี้ ต้องเดินทางไปทำบุญถวายเทียนตามที่ภาควิชาบอกให้ไป (ใช้แรงงาน) ดีเหมือนกันหากจะได้เข้าวัดเพื่อทำบุญเสียบ้าง ถ้ายังอยู่ที่สุโขทัย วันเวลาเช่นนี้ ฉันและพ่อจะออกจากบ้านเช้ากว่าเดิมเล็กน้อย เพื่อไปวัดราชธานีถวายข้าวกับหลวงตาที่อาศัยนอนในวิหารพระพุทธรูปที่รอดจากไฟไหม้ตลาดครั้งใหญ่ เหตุการณ์ก่อนที่ผมจะตื่นมาตระหนกกับโลกใบนี้ กว่าจะหมดภารกิจภายนอกของฉันเองในวันนี้ เวลาก็คงล่วงไปจนเกือบห้าโมงเย็นแล้ว เขียนไปเสมือนรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง แต่แท้จริงใครเลยจะรู้ว่าแผนการต่างๆ ที่คาดหวังกันไว้นั้นจะสามารถทำได้มากน้อยแค่ไหน

ทุกครั้งที่ตั้งความหวังกับสิ่งใด ความคาดหวังมักเดินควบคู่กันไม่ยอมห่าง ฉันจะหลีกเลี่ยงกิเลสเช่นนั้นได้อย่างไร นอกจากพยายามทำความเข้าใจต่อชีวิตมากขึ้น ในทุกวันนี้ ถ้อยคำที่ฉันผสานเข้ากับท่วงของการหายใจเมื่อระลึกถึงสติได้กลับคือ "ทุกสิ่งผุพังแตกสลายได้" บางสิ่ง แม้เราจะเฝ้าดูแลรักษามันมากมายเท่าใด แต่อายุขัยของมันก็ยังมีไม่แตกต่างไปจากสิ่งต่างๆ ที่รายล้อมเราอยู่ และแม้จะบอกว่านั่นคือถ้อยคำที่พร่ำพ่นสนทนากับตัวเองในลมหายใจ แต่...ไม่หรอก ฉันไม่สามารถเท่าทันมันได้ในทุกครั้งหรอก กิเลสและความเป็นมนุษย์ยังอยู่กับฉันมากพอ ที่จะไม่พอใจ เสียใจ แล้วแปรมันเป็นเรื่องราวไม่ดีเมื่อมาระลึกถึง-เมื่อกาลผ่าน ได้แต่พร่ำบอกเหมือนใครทุกคนที่ปรารถนาจะทำวันนี้ให้ดี ให้งดงามที่สุด

กระนั้น ใครจะรู้ได้ว่าในความปรารถนาดี ความมุ่งหมายที่จะทำเรื่องดีงามนั้น ฉันจะทำเรื่องใดพลาดพลั้งไปบ้าง ทุกสิ่งแตกหักสูญสลาย มองหาความสมบูรณ์ที่ใดกัน ก็แค่บ่นปลอบการเลือกเดินไปบนถนนที่ปลายทางยังพร่าเลือน ไม่มีทางรู้เลยว่าถนนเส้นนี้จะพาไปสู่หนใด และมันอาจพาหลงไปจากเส้นทางที่หมายมั่น แต่หากมันเป็นการหลงทางอย่างที่ใครต่อใครจะให้ความหมาย ฉันก็ให้คุณค่าว่า มันคือ การหลงทางอันแสนสุข...

จะมีกี่เช้าที่เราตื่นมาพบว่า

เวลามันเคลื่อนไปจริงๆ

มีอะไรเกิดขึ้นมากมายยินดี สุข เศร้า

เรื่องราวดำเนินไป

สวัสดี

วันที่หนึ่งหมื่นสองร้อยยี่สิบหก

สำหรับลมหายใจและการใช้ชีวิต

ขอโทษและขอบคุณครับ...