พูห์! เรายังอยู่ด้วยกันใช่ไหม
Pooh’s Heffalump Halloween Movie
เพื่อนกันเสมอไป
เราจะกล้าไม่ไหวหวั่น
ทุกคืนทุกวัน เผชิญหน้าด้วยกันทุกอย่าง
คนเดียวทำได้ คงไม่เท่าสองคน
เรากับนายคู่กันตลอดไป
กล้ายิ่งกว่ากล้า
แข็งยิ่งกว่าแข็ง
พร้อมร่วมแรงร่าเริงแสนสุขใจ
เพื่อนกันเสมอไป
(ทำคนเดียวได้ คงไม่เท่าสองคน)
เราจะกล้าไม่ไหวหวั่น
(เรากับนายคู่กันตลอดไป)
ทุกคืนทุกวัน
(กล้ายิ่งกว่ากล้า แข็งยิ่งกว่าแข็ง)
เผชิญด้วยกันทุกอย่าง
(พร้อมร่วมแรงร่าเริงแสนสุขใจ)
รัมเปิล ดี ดูเดิล
(รัมเปิล ดี ดู)
ร่าเริงสุขี อย่างผึ้งทั้งหลาย
เป็นคู่หู คู่ใจ คู่กาย
รัมเปิล ดี ดูเดิล
ดี ดูเดิล ดี ดัม
นายคือเพื่อนฉัน
(เราเพื่อนกัน)
ถ้ากลัวขึ้นมา
(ก็ยังมีฉัน)
โลกจะได้รู้กันว่า
เราคือเพื่อนคู่หูที่เก่ง และกล้าไม่หวั่น
นายเราจะมีกัน
ภัยใดใดไม่ไหวหวั่น
ทุกคืนทุกวัน เผชิญด้วยกันทุกอย่าง
ทุกคืนทุกวัน เผชิญด้วยกันทุกอย่าง
ทุกคืนทุกวัน
เผชิญ...ด้วยกัน...ทุก...อย่าง
*******************
ขออู้ต่อไปอีกสักระยะนะครับ ^^
แล้วจะมีเรื่องเล่ามาฝากแน่ๆ ครับ
posted by ไอ้หนวดยีน @ 6:25 PM
16 Comments:
นึกถึงพี่ร้องเพลงนี้
จะว่าไปแล้ว
พี่กะพูห์
ก็หุ่นคล้ายๆกันนะ
^^
เพลงหมีพูห์เหรอนั่น--
นึกถึงหมีกุมมือกระโดด ลั้ลลา ลั้ลลา...
^O^
ทำไมร้องเพลงนี้กันได้ล่ะ
ทำไมพี่จ๋อยกับบูมเกิดไม่ทัน
ได้ไง ได้ไง?
ลั้นลา ลั้นลา
(ทำท่าหมีกระโดด...
แต่สงสัยจะไม่ถูกจังหวะ)
คุณ bigbloom
เราว่าหมีแบบพูห์ (แบบยีนและแบบบอล)
คงกระโดดไม่ขึ้นหรอกค่ะ
ทำได้แค่ยืดคอขึ้นลง แล้วจินตนาการไปไกลว่า
ตัวเองกระโดดดึ๋งดั๋งได้อย่างทิกเกอร์
ฮื่อๆๆๆ
ฟังเพลงเพื่อนๆ
ดูหนังเพื่อนๆ
อ่านเรื่องเพื่อนๆ จากเมล์
แล้วอยากร้องไห้อะ
ฮื่อๆๆๆ
ว้าว ฉลองครบรอบ 80 ปีกับเขาด้วยเหรอลุงหนวด
"Sing Ho ! for the life of a Bear"
ชิ อู้นี่คะ ไปลากเรื่องมาจากโพรงมาอวดคนอู้ดีกว่า
เห็นด้วยอย่างยิ่งอะ คุณ eek
คงกระโดดไม่ขึ้นแน่ๆ
แต่ลองนึกภาพหมียีนและหมีบอล
ทำคอยื่น ขึ้นๆ ลงๆ
มันคงจะน่ารักพิลึกล่ะนิ...
ช่วยด้วย ทำไม
เราไม่รู้จักอ่า...
สงสัยเราเกิดไม่ทัน..อืมๆ ใช่(มั้ง)
เออ..ยีนวันไหนพวกเรานัดกันไปกินอาหารสุขภาพที่มิชชั่น กันสักวันท่าจะดีนะ.. เห็นว่าสนใจกัน
ดูดีทีเดียวนะ
น้องอุ๊ย(คำเมือง) เอ๊ย อุ๋ยสิ ^^
พุงของฉัน
มันบอกว่าอยากกินขนมหวานอีก
บร้า...มาชมเราอย่างนี้ได้ไง
พี่บอล--
ร้องอะไรน่ะ
ร้องไม่จบอ่ะ
พี่จ๋อย--
เพลงตอนท้ายเรื่องการ์ตูนชื่อเดียว
กับที่โพสต์น่ะครับ
(โฮกๆ สิ หมีอ่ะ ต้องโหดร้าย^^)
บูมเหวย--
ฮ่าๆๆ
บร้า มันเพลงใหม่นะ ไม่เก่าขนาดน้านนนนน
(นึกถึงภาพบูมกระโดดผิดจังหวะ เหยียบเท้าพี่จ๋อย แล้วพี่จ๋อยข้อเท้าหัก ต้องหามส่งโรงพยาบาล โอ้ววววว ^^)
อิ๊ก--
ไรว้า มาหาเรื่องเหรอพิกเล็ต (^^)
รู้ได้ไงว่าเรากระโดดไม่ขึ้น
ไอ้นี่...
รู้จริง!!!
ป.ล.ร้องไห้เถอะ เอามันออกบ้าง
แล้วก็จะได้ร้องไห้อีกแล้วหัวเราะได้อีก เต็มเสียง
น้า--
ไม่ได้ฉลองอ่ะ พอดีเพื่อนส่งหนังมาให้ดู
ก็เลยจดเนื้อเพงในเรื่องไว้น่ะน้า
อู้สักพักล่ะกันน่า น้า
รอชีวิตแกว่งจนสมดุลย์อยู่ ^^
บูมเหวย(อีกรอบ)--
มาสบทบรวมพลังกันใหญ่เลยวุ้ย
เพื่อนหมีของพูห์เนี่ย ^^
เดี๋ยวก็จับบูมเอาใบไม้วางบนหัว
แล้วให้ตีลังกาแปลงร่างซะนี่
โอ๊ะ!!!
ลืมไปแพนด้าทำอย่างนั้นไม่ได้ ^^
พี่เขียน--
ฮ่าๆๆ เพลงวัยรุ่นอ่ะพี่เขียน
พี่เขียนเกิดมาก่อน
จนเลิกฟังไปแล้วต่างหาก ^^
ส่วนเรื่องมิชชั่น(อิมพอสสิเบิ้ล)น่ะ
เอาสิพี่ ผมอยากกินผักๆๆๆ(<<< บร้า นี่มัน MK แล้ว)
ฮ่าๆๆ ว่าจะแอบหนีไปกินคนเดียวอยู่เนี่ยพี่ แต่หลงทาง กรั๊กๆ
ทู๊กคนนนนนน--
หลังคืนเช่นนั้น
บางคนบอกให้ดื่มเยอะๆ
บางคนบอกว่ากาแฟเข้มๆ
บางคนตบย้อนอีกหนึ่งแก้ว
บางคนในบางครานั้น
ตื่นมากินข้าวกับต้มจืดร้อนๆ ให้อุ่นท้อง
ถ้าอยู่ อ.มช.จะกินข้าวมันไก่
ขอน้ำซุปมาซดให้กระจ่างสว่างคืนมา
แต่ที่นี่มหานคร...
ไปนอนต่อดีกว่า ^^ ฮ่าๆ
ไม่รู้ว่าคนอื่นกินอะไร หรือดื่มอะไรกัน แต่ผมมักจะแก้อาการเมาค้างด้วยน้ำผลไม้ หรือนมเปรี้ยว
^^
มันก็เลยกลายเป็นของที่ต้องมีติดตู้เย็นไว้ตลอดเวลา
บางทีอาบน้ำ สระผมก็ช่วยให้อาการปวดหัวหายไปได้นะครับ
แต่นี่มันสี่ทุ่มแล้ว คงหายเมาแล้วมั้งครับ 555
ยีน--
พี่จ๋อยเข้ามาบอกว่า วันนี้นอนอ่านบทกวีที่ยีนให้มาเมื่อวาน
บท 'อย่าให้ความเคยชินกลืนกิน,วิญญาณเธอ'
ไม่รู้เป็นไรดิ น้ำตาไหลออกมาว่ะ
ทองกราวบานแล้วโรยรา
เวลาขยับเดิน-เราจากกัน
อันที่จริงมีหลายบทที่ชอบ แต่ไม่รู้ทำไมอินกะบทนี้เป็นนักหนา
รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเมือง เกิดในเมือง และกำลังค่อยค่อยถูกเมืองกลืนกิน และกลมกลืนไปกับมัน...
เศร้าว่ะ เศร้าจริงจริง
ยีน...
แพนด้าในหมู่บ้านเพนกวิน
ยังแปลงร่างได้เลยนะ
ถ้าเราเชื่อว่าเราทำได้
เราก็ต้องทำได้น่ะสิ!
เราจะลองแปลงร่างเป็นหมาจิ้งจอกดู
เผื่อจะมีเจ้าชายน้อยมาฝึกให้เชื่อง
(โอมมะลุกกุ๊กก๋ย) ^^
คุณขาม--
ฮ่าๆ ไม่ได้คุยกันมานาน
ผมย้อมตัวเองมาครับวันนั้น
ผมซื้อนมเปรี้ยวมาครับคืนนี้
แต่...ฮ่าๆ กินหมดไปก่อนเริ่มแล้วครับ
คิดถึงครับ แล้วจะไปฟังเพลงอีก ^^
พี่จ๋อย--
บทนั้นผมเขียน
สมัยเพิ่งมาเข้ามาเมืองหลวงครั้งแรกๆ
ตื่นตระหนกกับโลกรอบตัว
ไม่สามารถทำใจกับความแปลกหใม่ที่เข้ามา
บางครั้งเมื่อกาลผ่านมา
ผมยังกร่นด่าตัวเองอยู่ทุกทีเมื่อระลึกถึงได้ว่า
ผมว่า ผมโดนกลืนกินไปแล้วด้วยเหมือนกัน
ผมลุกให้เด็กสาวบนรถเมล์นั่งน้อยลง
มองเห็นความงามของต้นไม้ที่มันเติบโตอยู่ข้างทาง
ที่ต้องผ่านไปทุกวันน้อยลง และทุกครั้งที่ระลึกได้
ก็จะรู้สึกว่า เฮ้ย นี่ตรูยังเป็นคนเดิมอยู่หรือไม่(ว่ะ) ^^
เอาไว้เตือนตัวเอง
ถ้าเรายังโศกเศร้าได้ ผมยังยินดีที่ยังระลึกถึง
มุมมองโลกเช่นนั้นได้
เราไม่โดนกลืนกินจนหลงลืมหรอกพี่ ผมเชื่อ^^
บูมเหวย--
อืม บูม
เราก็ชอบมุมมองในเรื่อง
ถ้าเราเชื่อก็จะทำได้
แต่ เอ่อ เป็นสุนัขจิ้งจอก
แล้วพบเจ้าชายน้อยเนี่ย เอ่อ
จะสำเร็จไหมน้า
เอ้า ต้องเชื่อใช่ไหมล่ะ สู้ๆ ^^
เฮ็ดในสิ่งที่เซื่อ เซื่อในสิ่งที่เฮ็ด
www0629
pandora charms
lakers jerseys
michael kors outlet
air max 97
g-star jeans
yeezy boost 350
warriors jerseys
polo ralph lauren
vans shoes
canada goose jackets
www0716
cheap jordans
coach outlet
belstaff jackets
basketball jerseys
coach outlet
polo ralph lauren
asics shoes
christian louboutin outlet
adidas uk
nike air force 1
Post a Comment
<< Home