คุยกับแวร์เธ่อร์ - อีกครั้ง

30 ตุลาคม

อาจนับได้ถึงร้อยครั้งกระมังที่ข้าเกือบสวมกอดนาง พระเป็นเจ้า
ทรงทราบดีว่า คนเรารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นสิ่งน่ารักมากเช่นนี้มาเคลื่อนไหว
อยู่เบื้องหน้าแต่ทว่าห้ามแตะต้อง การใช้มือแตะต้องเป็นสัญชาตญาณ
ของมนุษย์ เด็กๆ ไม่ได้แตะต้องทุกสิ่งที่เห็นดอกหรือ -แล้วตัวข้าเล่า

3 พฤศจิกายน

พระเป็นเจ้าทรงรู้ดี บ่อยครั้งขณะล้มตัวลงนอน ข้าปรารถนาและบางครั้งคาดหวังว่าจะไต่ขึ้นมาอีก ครั้งถึงรุ่งสาง เมื่อลืมตาตื่นและเห็นดวงตะวัน ข้าก็รู้สึกเศร้าใจ ข้าอยากเป็นคนที่มีอารมณ์ขุ่นมัว จะได้โยนความความผิดให้อากาศบ้าง คนอื่นบ้าง หรืออ้างว่าเพราะทำงานบางอย่างล้มเหลว ทุกข์ที่เกิดจากความขุ่นเคืองจะได้น้อยลงสักครึ่งหนึ่ง แต่นิจจา ข้ารู้สึกว่าความผิดทั้งปวงอยู่ที่ข้าเพียงผู้เดียว - ไม่ใช่ความผิดดอก - แต่มันก็ร้ายเพียงพอแล้วที่ต้นเหตุแห่งทุกข์ มันซ่อนอยู่ในตัวข้า เหมือนดังที่ความสุขทั้งปวงเคยอยู่มาก่อน ข้ามิใช่คนเดิมซึ่งเคยเปี่ยมด้วยความสุขไม่ว่าย่างก้าวไปทางใด สวรรค์ก็ตามไปที่นั่น และมิใช่คนเดิมผู้ซึ่งมีหัวใจ ที่พร้อมจะโอบกอดโลกไว้อย่างรักใคร่ละหรือ บัดนี้หัวใจดวงนี้ตายแล้วไม่มีความสนุกสนานจากใจอีกต่อไป นัยน์ตาของข้าแห้งผาก และความรู้สึกมิได้ถูกชโลมให้สดชื่นด้วยน้ำตาอีกต่อไป แต่กลับฝังรอยกังวลบนหน้าผากของข้าแทน ข้าทรมานใจเหลือเกิน เพราะข้าได้สูญเสียสิ่งที่เป็นความสุขสิ่งเดียวในชีวิตไป สิ่งซึ่งเป็นพลังอันศักดิ์สิทธิ์และให้ชีวิตชีวา ซึ่งข้าใช้สร้างโลกรอบๆ ตัวข้า มาบัดนี้ได้สลายไปสิ้น - ยามเมื่อข้ามองไปนอกหน้าต่างและแลเห็นเนินเขาไกลลิบ ขณะลำแสงสุริยันยามรุ่งอรุณกำลังส่องทะลุหมอกเหนือขุนเขาลงมาทำให้ทุ่งหญ้าที่เงียบสงบสว่างไสว อีกทั้งลำรน้ำไหลอ่อนโยนเลี้ยวลดผ่านต้นหลิวไร้กิ่งใบมายังตัวข้า -โอ้ เมื่อธรรมชาติอันแสนวิเศษปรากฏนิ่งดุจดังรูปภาพเคลือบเงาอยู่เบื้องหน้าข้า และเมื่อความปีติสุขทั้งปวงไม่สามารถสูบฉีดความสุขแม้เพียงสักหนึ่งหยดจากหัวใจไปสู่ผากหรือเหยือกน้ำแตกรั่ว ข้าล้มตัวลงนอนบนพื้นปฐพีบ่อยครั้งและสวดอ้อนวอน ขอน้ำตาจากพระเป็นเจ้า เหมือนดังชาวนาวอนขอฝนยามเมื่อฟ้าสวรรค์อยู่เหนือศีรษะและพื้นดินรอบตัวแห้งผาก
แต่นิจจา ข้ารู้ดีว่า พระเจ้ามิได้ทรงประทานฝนและแสงตะวัน เพราะการร้องขออย่างรบเร้าของพวกเราดอก ทำไมความทรงจำในอดีตจึงทรมานจิตใจของข้า และทำไมความทรงจำนั้นจึงมีแต่ความสุข ทั้งนี้เป็นเพราะข้าเฝ้ารอคอยพรจากพระจิตของพระองค์ด้วยความอดทน และได้รับความสุขซึ่งพระองค์ทรงประทานให้ด้วยซาบซึ้งในพระคุณอย่างล้นเหลือ.

8 พฤศจิกายน

นางตำหนิพฤติกรรมเกินงามของข้า แต่ทว่า แม่นางช่างตำหนิได้น่ารักยิ่งนัก

พฤติกรรมที่ข้ามักปล่อยให้ตนเองดื่มเหล้าองุ่นเพิ่มจากหนึ่งแก้วไปเป็นหนึ่งขวดในบางครั้ง
"ท่านอย่าทำเช่นนั้นเลย" ล็อทเทกล่าว "โปรดนึกถึงล็อทเท"
"นึกถึงหรือ" ข้าถาม "แม่นางต้องบอกข้าเรื่องนี้ด้วยหรือ นึกถึงแม่นาง - ไม่ได้นึกถึงแม่นางดอก หากแต่แม่นางอยู่กลางใจข้าตลอดเวลา วันนี้ข้านั่งลงตรงที่แม่นางก้าวเท้าลงจากรถม้าเมื่อสอง - สามวันก่อน - " นางเฉไฉพูดเรื่องอื่นเพื่อมิให้ข้าพูดมากไปกว่านี้ สหายรัก ข้ายอมทุกอย่าง นางจะทำสิ่งใดกับข้าก็ได้ตามที่นางต้องการ.

คัดลอกจากบางส่วนของหนังสือ
"แวร์เธ่อร์ระทม"

Die Leiden des jungen Werther
โยฮันน์ โวลฟ์กัง ฟอน เกอเธ่ : ประพันธ์
ถนอมนวล โอเจริญ : แปล

เมื่อสามปีก่อน ผมเดินทางลงใต้โดยลำพัง หวังเรียนรู้จักภายในตัวเองมากขึ้น

ความเปลี่ยวเหงาขับเคี่ยวใจ ผู้คนแปลกหน้า อัธยาศัยงดงามมากมีพานพบ

แกงปลาโอในกระท่อมวอมแสงตะเกียงของบังแม๊ะกับยายอีหมุนบนเกาะลันตา

ทำเอาน้ำตาซึมคิดถึงบ้าน...

ในห้วงวันคืนเหล่านั้น หนังสือแสนโศกซึ้ง

และชักชวนจิตตกเล่มนี้ติดในกระเป๋าเดินทางไปด้วย

เช้านี้ เมื่อผมหยิบขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

แว่ร์เธ่อร์ไม่ได้สนทนาเพียงเรื่องความรู้สึกต่อล็อทเทเท่านั้น

คืนประดับเสียงวิวาทผัวเมีย เสียงคนเมา คาราโอเกะ ในตลาดร้างโคกลอย

ก็เดินทางมาเยือน แสงเทียนนวลเพื่ออ่านหนังสือในเต้นท์ ผมเฝ้าเขียนจดหมาย

เขียนบันทึกในคืนว้างนั้น - ภาพผมออกไปเดินย่ำทรายไร้ผู้คน ใต้แสงจันทร์

เบียร์ที่พี่หนุ่ม พี่โจ๊ก พี่โจเชิญชวนบนหาดบางเบน

บทเพลงของมาลีฮวนน่าดังขึ้นในใจและขณะเขียนวันนี้

ผมจะเดินทางอีก - ผมบอกตัวเองในทุกโมงยาม

และผมก็ยังเดินทางในทุกโมงยาม อาจเพียงห้วงภายใน

ผมยังไม่พบทางออกสู่คืนว้างจันทร์กระจ่าง

เพียงเท่านั้นเอง.