๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๐

ยามเมื่อฉันหวนคิดถึงพ่อ
พ่อที่ทำนาเลี้ยงผู้คน พ่อไม่เคยบ่นเกลียดชังความจน
ไม่ตั้งตัวทวงบุญ ทวงคุณใครๆ

********
ก่อนนอนครั้งยังวัยอ่อน
เคียงหมอนพ่อนอนกล่อมขวัญ
ได้ฟังนิทาน หัวใจเริงสำราญ
อยู่ทุกยามเรื่อยมา

********

หากพ่อเอื้อมมือถึงสัมผัสดวงดาว
จะเด็ดเอามาทอดให้ลูกๆ กิน
กรวดที่เห็นจะหุงเป็นข้าวให้สิ้น ปั้นก้อนดิน
แบ่งกินแทนขนมนมเนย

หากพ่อมีคาถาเสกเป่าไป
ก่อผืนทราย ก่อให้เป็นบ้านเจ้าอยู่
ตัดแผ่นฟ้าสวมแทนผ้าให้เจ้าดู
ใบไม้พรู คือเพลงกล่อมเจ้านิทรา

แต่โชคร้ายเจ้าได้พ่อที่ไร้ค่า
สร้างเจ้ามากำพร้าและขาดไร้แม่
ก่อความทุกข์เกิดท่ามกลางความผันแปร
ความจนท้สิ่งที่แน่แท้เป็นครู

********

ดึกแล้วหนา หลับเถิดหนอพ่อจะร้องเพลงกล่อม
กล่อมเบาเจ้าตัวน้อย ค่อยๆ นอนฝันดี
อิ่มนมแล้ว ทำตาพริ้มอย่างนี้
นอนเถอหนาเจ้าตัวดี จะให้พ่อร้องทั้งคืนหรีอไร

********

หลายเพลงเกี่ยวกับพ่อที่นึกเนื้อร้องไม่ออกแต่พอจำได้ว่ามีมากกว่านี้
เพราะสมัยเรียนอยู่ม.ปลายเคยอัดเพลงที่เกี่ยวกับพ่อลงไว้รวมกันให้พ่อ
แต่เพลงที่พ่อร้องให้ฟังทุกวันกลับไม่ใช่เพลงเนื้อหาแบบนี้เลย

เมื่อสมัยเด็กๆ เพลงที่จะได้ยินทุกเช้าจากเสียงของพ่อ คือ
"ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับไหล ลุ่มหลง ชาติจะเรืองมั่งคง ก็เพราะเราทั้งหลาย..."
(ถ้าเนื้อผิดพลาดขออภัยไว้ด้วย พิมพ์จากความทรงจำล้วนๆ)

พ่อร้องไปพร้อมกับเอาหนวดแข็งๆ ที่เพิ่งขึ้น มาแกล้งให้จั๊กกะจี้แล้วลุกจากที่นอน

เมื่อเช้า ผมลุกจากที่นอนเพราะเสียงจากนาฬิกาปลุกมือถือ
ตั้งใจโทรหาพ่อ พ่อแปลกใจไฉนจึงตื่นเช้า ทั้งที่จริงก็ตื่นอย่างนี้ทุกวัน...
สุขสันต์วันเกิดครับพ่อ - -
ถามพ่อว่าจะไปตักบาตรหรือเปล่า พ่อว่าคงไม่ได้ไปเพราะจะต้องไปหาหมอ
พ่อว่าเป็นความดันอีกแล้ว ช่วงก่อนพ่อเป็นโรคกระเพาะ และติดเชื้อที่นิ้วเลยไปหาหมอ
ปรากฏยว่าหมอตรวจแล้วให้ยาลดความดันโลหิตมาประกอบด้วย
วันนี้เลยต้องไปพบหมออีกว่าความดันดีขึ้นหรือยัง?
พร้อมกันนั้นข่าวของพ่อส่ง (บุญส่ง) พ่อของเพื่อนบ้านสมัยเด็กๆ
ที่โตมาด้วยกันทำให้ผมติดเรียกเขาว่า พ่อส่ง ไปด้วย
พ่อส่งตายแล้ว เผาไปเมื่อวาน...
ผมถามพ่อว่า พ่อส่งเป็นโรคอะไรตาย โรคชราเหรอพ่อ?
พ่อก็บอกว่าความดันนี่แหละ อาจจะเส้นเลือดตีบ ความดันเลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่ทัน
ตายอยู่คนเดียวในบ้าน เพราะลูกออกมาซื้อเห็ดเผาะไปให้พ่อ
ได้ยินแล้วก็เศร้า นึกถึงไอ้โป้ง ไอ้ปอง (ลูกของพ่อส่ง)นึกถึงบ้านแสนสนุก
ที่พ่อส่งเคยทำให้เล่น นึกถึงยางเอน นึกถึงน้ำบางคลองที่ไปเล่นไปเที่ยวด้วย
กระทั่งเล่นน้ำของกำแพงเพชรต่างจังหวัดแรกๆ ของวัยเด็ก

ในวัยที่เติบโตขึ้น
ข่าวคราวการเกิดใหม่ของหลานๆ ของน้องๆ
มีให้ได้ยินมากขึ้น ข่าวเพื่อนแต่งงาน ข่าวเพื่อนฉลองมีเยอะขึ้น
ขณะที่ข่าวคราวการจากไปของญาติหลายคนมาถึงเมื่องานผ่านพ้น
อีกไม่นานข่าวงานการจากไปก็คงเดินทางมาถึงมากขึ้น
เรื่องราวแบบนี้เกิดกับใครมาไม่รู้ต่อกี่รุ่นแล้ว...

อย่างน้อยก็ยังยินดีที่วันนี้ได้โทรไปแล้วบอกอะไรที่อยากบอกกับพ่อ
เมื่อกลับบ้านก็กอดพ่อ กอดแม่ได้แน่นขึ้นจากวันที่ยังเรียนและอยู่ในหลังคาเดียวกัน
ผมบอกให้พ่อไปหาหมอเถอะแล้วค่อยแวะมาทำบุญที่โบสถ์หลวงพ่อเป๋าก็ได้
พ่อว่าก็คงอย่างนั้น คุยกันไม่นานนักก่อนจะวางสายไป
ได้ยินเสียงแม่ดังมาตามสายด้วยว่า
ถามมันว่าลงทะเบียนหรือยัง แต่พ่อก็วางสายไปแล้ว

กลับบ้านเมื่อครั้งล่าสุด
พ่อบอกว่า รู้ตัวเลยว่าแก่ขึ้น เพราะบางทีเดินๆ อยู่ก็เหมือนจะสะดุด
เหมือนร่างกายมันจะไป แต่ขาไม่ยอมก้าว
(จิตใจไม่แก่ชราหรอก แต่สังขารมันผุผังไป...)

สุขสันต์วันเกิดปีที่ ๖๕ ครับ พ่อ