บางทีก็เป็นเหมือนหมาหลงทาง

กล้อง: วาสฯ (ซึ่งค้นพบแล้วว่า ย่อมาจาก แล้วแต่วาสนา - -")
ฟิล์ม: Kodak Elite 100
สถานที่: จำไม่ได้ หลงทางอยู่ (- -"
ภาพ: Lost dog

หมาหลงทางไม่ใช่เรื่องแย่ๆ หรอกครับ
บางทีมันอาจหมายถึงการก้าวเดินออกจากทางที่เคยคุ้น
เดินไปบนถนนเส้นใหม่ๆ หนทางใหม่ๆ
โดยที่ไม่รู้ว่าจะสู่ที่ใด

บ่อยครั้งที่ผมเดินทางโดยไม่ได้วางเป้าหมายชัดเจน
เมื่อโลกมันก็หมุนของมันไปเช่นนั้น
บ่ายวันหยุด ผมกระโจนขึ้นรถประจำทางแปลกหน้า
ไม่รู้ว่าหนทางที่รถคันนั้นวิ่งผ่านคือที่ใดบ้าง?
แต่ก็ทะยานขึ้นไปแล้วเสพ-ซับเอาเอง

ผมชื่นชมหมาที่หลงทาง
เชื่อเอาเองว่า หมาหลงทางยังพึ่งพาประสาทสัมผัสเหนือชั้นได้
ที่ใดมีอาหาร ที่ใดมีสิ่งน่าสนใจ และที่ใดมีคนที่เข้าใกล้ได้
เชื่อว่า มันเอาตัวรอดได้

หลายครั้งของการออกเดินทางก็เป็นเช่นนั้น
ผมโบกรถและขึ้นรถลงใต้ครั้งแรก ไม่มีสิ่งใดพึ่งพาได้มากไปกว่า
แผนที่ ผู้คนบนหลากทางที่พานพบ
โชคดีอาจเป็นของผมที่พ้นผ่านและดำรงอยู่ได้
ยอมรับว่าใจหวั่นในบางคืน นอนเต็นท์ริมหาด
จะมีใครมาปล้นมาทำร้ายหรือไม่นะ?
แล้วก็ปลบปลอบตนเองว่า ไม่มีอะไรมากพอที่ใครจะยึดครองได้
หากต้องการสิ่งดก็ให้เขาไป...เท่านั้น

การเดินทางจะทำให้มองเห็นภาพชัดเจนขึ้น
จากประสบการณ์มันเป็นเช่นนั้นเสมอ
ทั้งภาพต่อสิ่งรอบตัว คนอื่น และตนเอง

ชีวิตเองก็ไม่ต่างจากนั้นกระมัง...
บางทีเราหวาดกลัวกับหนทางที่ล้วนไม่มั่นคง
หนทางที่ไม่รู้ว่านำไปสู่ที่ใด...
หนทางของชีวิต ใครมันจะรู้ล่วงหน้าได้
ถึงวางแผน กางแผนที่ และกำหนดตารางก็ตาม
บางทีความหวาดหวั่นอาจน้อยลงไป
เมื่อเราออกเดินไปแล้ว สัมผัสมันบนเส้นทางนั้นเอง
ออกไปเป็นหมาหลงทาง...

หากประสาทสัมผัสต่อผู้คนไม่มืดบอด
เราคงได้พบกัน...หวังว่านะ (- -"