หนึ่งวัน ใน หนึ่งวัน

สถานที่: ท่าช้าง ศิลปากร
กล้อง: วาสลีน
ฟิล์ม: ขาวดำโฟมา
ภาพ: ลุงเก็บขยะคนเดิมยังอยู่ที่มุมถนนมหาราชเช่นทุกครั้งที่ผ่านไปในยามสุดสัปดาห์ ประทังชีวิตด้วยการขายของเล็กๆ น้อยๆ ที่เก็บมาได้


วันหนึ่งในชีวิตของเราอาจจะได้พบเจอเรื่องราวใดๆ มากมาย บางเรื่องราวซ้ำซากกับเมื่อวาน ผมตื่นนอนมาฟังเสียงกร่นด่าของนักวิจารณ์ข่าวหลากหลายสถานี หลังมื้อเช้าเครื่องคอมพิวเตอร์ทำงาน อินเตอร์เน็ตถูกต่อในบางครั้ง โทรทัศน์ดำเนินไปเช่นเดิมทุกวัน รายการผู้หญิงฯ รายการบันเทิง ข่าวเที่ยง

บางครั้งมื้อกลางวันใต้หอพักเป็นที่พึ่ง...
หลังเวลาข้าวเรียงเม็ด ผมนั่งอ่านหนังสือสำหรับวิทยานิพนธ์ต่ออีกสักพัก แล้วเปิดโทรทัศน์อีกครั้งหลังบ่ายสาม ซี่รี่ย์ทำอาหารทางช่องเจ็ด แล้วสนทนากับตัวเอง

เปิดคอมพ์ฯ อีกครั้ง พิมพ์เอกสารที่อาจจะมีประโยชน์บ้างในการทำวิทยานิพนธ์ (หวังว่านะ- -") เข้าอินเตอร์เน็ต เช็คเมลล์ ส่งงานหรืออ่านบล็อก...จวบเย็นดูข่าวเย็นช่องสาม มองหาข้าวเย็นในเวลาไล่เลี่ยกับเปาบุ้นจิ้นมาตัดสินคนร้าย

วันบางวันในช่วงหลังจากหยุดงานประจำ ดำเนินไปเช่นนั้น ก่อนพ้นค่ำจะนอนอ่านหนังสือได้ในบางคืน

วันนี้ผมออกจากห้องไปเวลาเที่ยงวัน เดินตลาดแถวหอพัก ชีวิตหลากหลายยังดำเนินอยู่ที่นั่น หลายคนบ่นถึงการยึดทรัพย์ที่ไม่รู้เงินไปอยู่ที่ใคร คิดถึงหน้าเหลี่ยมผู้จากไปซื้อทีมฟุตบอล บางคนหัวเราะหลีกเลี่ยงบทสนทนาจากแม่ค้าที่ปรุงข้าวให้อยู่ คนขายอาหารเมื่อมื้อเช้า เริ่มเก็บข้าวแกงมัดเป็นถุงๆ แบ่งตั้งไว้ขายเป็นชุด เรื่องราวของงานอาจจใกล้สิ้นสุด พ่อค้าขายปลาเผาเพิ่งเริ่มงาน สำหรับปลาเผาในเวลาเย็น เขาตั้งหน้าตั้งตายัดไส้เครื่องปรุงตามสูตรในตัวปลา แม่ค้ารับซ่อมเสื้อผ้า เดินไปซื้อข้าวมานั่งกิน ร้านขายน้ำมาซื้อสัปปะรดไปปั่นน้ำผลไม้ สุนัขสองสามตัวนอนหลบแดดยามเที่ยง ลูกแมวยังซนและปีนป่ายที่ต่างๆ เช่นเคย ผมพกกล้องออกไปด้วยแต่ไม่ได้บันทึกอะไร ผมเลือกจะบันทึกในด้วยคำบรรยายในหัวมากกว่า

ชีวิตดำเนินไปอย่างนั้น หลายชีวิตขณะที่หายใจเข้า ความทุกข์ของค่าเช่าบ้าน ค่านมลูก ค่าข้าว ค่าใช้จ่ายนานาประการ ตะกายเข้าโพรงจมูกไปสู่ภายในด้วย
หายใจออก นำความสุขในแต่ละวันผ่านพ้นไป เสียงหัวเราะกับรายการโทรทัศน์จางไป

ในหนึ่งวัน หนึ่งวัน หนึ่งวัน ผ่านพ้นไปอีกครั้ง... ใครบางคนบอกว่าชีวิตคนเราก็มีอยู่ไม่เกินสองหมื่นกว่าวัน เมื่อหนึ่งวัน หนึ่งวัน ผ่านไป ไม่ช้าคงเดินทางไปใกล้วันที่สองหมื่นไปทุกที ใครจะอยู่ถึงวันนั้นบ้างก็ไม่รู้สิ...

ในช่วงชีวิตการทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนอายุ 20-40 ปี
กว่าจะรู้ด้วยว่าแต่ละวันผ่านพ้น ก็อ้าว เฮ้ย! ครบปีแล้วเหรอว่ะ?
หากจดจำเรื่องราวทุกวันได้ก็คงดี
เพราะอย่างนั้นทำให้ทุกวันเป็นเรื่องน่าจดจำ
ทำให้เต็มที่แล้ว ก็เดินต่อไป
คงดีนะ...



ป.ล.
ก็บ่นกันไปน่ะเนอะ (- -") (^^)